Φανατική αναγνώστρια του Κοέλ(ι)ο δεν ήμουν ποτέ.Διάβασα 2-3 βιβλία του απλά για την εμπειρία και στο τέλος της διαδικασίας διακατεχόμουν πάντα από ένα αίσθημα ματαίωσης γιατί πάντα περίμενα από αυτόν κάτι παραπάνω. Πρέπει να παραδεκτώ όμως ότι κάποια πράγματα που έγραψε με άγγιξαν. Όλως παραδόξως, ένα από αυτά δεν είναι το γνωστό για το σύμπαν που συνωμοτεί μαζί μας. Αν είχα να διαλέξω τι με άγγιξε περισσότερο, θα παράθετα το πιο κάτω :
" Ένα βράδυ ένας γέρος (ινδιάνος) της φυλής
Τσερόκι, μίλησε στον εγγονό του για τη μάχη που γίνεται μέσα στην ψυχή των ανθρώπων. Είπε:
“Γιέ μου, η μάχη γίνεται μεταξύ δυο ‘λύκων’
που υπάρχουν μέσα σε όλους μας
Ο ένας είναι το Κακό. – Είναι ο θυμός, η ζήλια, η
θλίψη, η απογοήτευση, η απληστία, η αλαζονία,
η αυτολύπηση, η ενοχή, η προσβολή, η κατωτερότητα,
τα ψέματα, η ματαιοδοξία, η υπεροψία, και το εγώ.
που υπάρχουν μέσα σε όλους μας
Ο ένας είναι το Κακό. – Είναι ο θυμός, η ζήλια, η
θλίψη, η απογοήτευση, η απληστία, η αλαζονία,
η αυτολύπηση, η ενοχή, η προσβολή, η κατωτερότητα,
τα ψέματα, η ματαιοδοξία, η υπεροψία, και το εγώ.
Ο άλλος είναι το Καλό. – Είναι η χαρά, η ειρήνη, η
αγάπη, η ελπίδα, η ηρεμία, η ταπεινοφροσύνη,
η ευγένεια, ο ανθρωπισμός, η συμπόνοια, η
γεναιοδωρία, η αλήθεια.”
αγάπη, η ελπίδα, η ηρεμία, η ταπεινοφροσύνη,
η ευγένεια, ο ανθρωπισμός, η συμπόνοια, η
γεναιοδωρία, η αλήθεια.”
Ο εγγονός το σκέφτηκε για ένα λεπτό και μετά
ρώτησε τον παππού του: “Ποιος λύκος νικάει παππού;”
ρώτησε τον παππού του: “Ποιος λύκος νικάει παππού;”
Ο γέρο- Ινδιάνος Τσερόκι απάντησε απλά:
“Αυτός που ταΐζεις.”
“Αυτός που ταΐζεις.”
Αφιερωμένο σ' εκείνους τους λιγοστούς και μετρημένους ανθρώπους της ζωής μου που δε συμπεριφέρονται σαν λύκοι που κατασπαράζουν πρόβατα...
Μου αρέσει πολύ ο τρόπος που γράφεις. Και ο τρόπος που σκέφτεσαι και εκφράζεσαι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌλες οι αναρτήσεις σου με έχουν αγγίξει. Κάποιες περισσότερο από κάποιες άλλες, ομως όλες είχανε κάτι να μου πουνε.
Πρέπει όμως να σου πω πως αυτή που με αποτελείωσε και με άγγιξε περίσσότερο ήτανε η ανάρτηση 'Ο μισιαρός'. Εκπληκτική ανάρτηση.
Σε διαβάζω πάντα, έστω κι αν είναι η πρώτη φορά που σχολιάζω.
Καλωσόρισες. Σ'ευχαριστώ πολύ. Να'σαι καλ. Κι εγώ σε διαβάζω και με συγκινείς
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάποτε ένιωσα κι εγώ έτσι... (και όχι μια φορά)
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην τελευταία φορά άνοιξα ένα βλογ, έγραφα ότι εσκέφτουμουν... δεν ήταν ανοικτό για να το διαβάζει κανένας άλλος, ήταν μόνο για εμένα, να εκτονώνουμαι εγώ μακριά από αδιάκριτα βλέμματα... Για μήνες έγραφα ότι εξεshείλιζε που μέσα μου, να τα φκάλω να μεν με βασανίζουν...
Σιγά σιγά επέρασε μου η ανάγκη να γράφω τόσο, επερνούσεν ο καιρός, άρχισα να ζω, ήβρα έναν πανέμορφον άνθρωπο τζι ανέτρεψεν τα, εγιάτρεψε μου τα ούλλα.
Όι πως εν θυμούμαι τί ένιωθα αλλά εν πονεί τόσο. Σχεδόν καθόλου... Αν και ακόμα θωρώ τον στον ύπνο μου.
Το βλογ εκείνο όπου έγραφα ούτε θυμούμαι τη διεύθυνση, ούτε θέλω να το ξαναδώ, πρέπει ναν πολλά πίκρικο... Ήταν ένα κομμάτι μου που έφκαλα που πάνω μου, ήταν "άρρωστο"... Επέταξα το.
Αλλά τωρά είμαι καλά. Θα είσαι κι εσύ, αν σταματήσεις να ταϊζεις τον κακό λύκο κάποια στιγμή, ή αν αρχίσεις να ταϊζεις τον καλό. Εν πολλά ωραία όλα που έγραψες... Καλή ανάκαμψη εύχομαι, εκ βάθους ψυχής!
Ευχαριστώ, να'σαι καλά. Εύχομαι και για σένα ό,τι καλύτερο. Τον άνθρωπο που σε γιάτρεψε,να τον προσέχεις σαν κόρη οφθαλμού, αυτό εχω μόνο να σου πω
ΑπάντησηΔιαγραφή