"Σ'έχω δει κάπου κάπου σε ξέρω";;!

Αγαπημένε μου (κι όμορφε "ξένε" μου), ένιωσα την ανάγκη να σου απευθύνω ο λόγο σ'αυτή την άσχετη με σένα ανάρτηση για να σου πω ότι σ'αγαπώ(κι ας μην το μάθεις ποτέ) και μου λείπεις αφάνταστα αλλά δεν μπορώ άλλο το δράμα, το κλάμα και τον οδυρμο. Θα γυρίσω σελίδα(στο blog, όχι στη ζωή). Όχι πως δε θα μου λείπεις ή δε θα πονώ αλλά δε θέλω αυτό το blog, ας φτιάχτηκε για σένα, να καταντήσει κάτι σαν το νεκροταφείο της σχέσης μας, όπου θα θάβω όλες τις θλιβερές και πένθιμες μου σκέψεις για σένα.Όπου και να'σαι, να περνάς καλά...

Πάμε λοιπόν στο θέμα που ήθελα να παραθέσω. Πάω λοιπόν χτες μια βόλτα σε κάποιο πολυσύχναστο σημείο της πρωτεύουσας. Βολτάρω δεξιά αριστερά, χαζεύω τους περαστικούς και κάποια στιγμή κάθομαι σ'ένα παγκάκι. Λίγο παραδίπλα κάθεται ένα ζευγάρι γύρω στα 40-45. Που το ύφος τους καταλαβαίνω ότι δεν είναι και στα καλύτερά τους, η γυναίκα δε φαίνεται τόσο χάλια ψυχολογικά που ήταν για λύπηση.

Σε λλίον η γυναίκα πλησιάζει με με τρόπο. "Εχμμμ! Κάπου σε ξέρω" λαλείμου. Γυρίζω και βλέπω την, δε μου θυμίζει κάτι. Εν μου επέρασε που το μυαλό ότι κάποιος θα έλεε τούτον το πράμα για να με πιάσει στην κουβέντα (μα κόρη μου πού ζεις;;;;έλα ντε). Εγώ ευκολόπιστη όπως πάντα, τσιμπώ.

-Μα ναι;

-Ναι.

-μα εγώ εν σε ξέρω, είμαι σίουρη.

-μα πού δουλεύκεις; - μα πώς σε λαλούν; -μα πού μεινίσκεις; μα τι σχολείο/πανεπιστήμιο ετέλειωσες; (εν χρειάζεται να τα πώ ούλλα)

Εν ολίγοις, είπα της τα μισά προσωπικά μου στοιχεία μέσα σε 2' . Μάλιστα ανάφερε μου και μια κοπέλα που τη δουλειά μου ότι εν φίλη της. Φεύκοντας είχα ένα παράξενο συναίσθημα, ένιωθα ότι κάτι εν επήαιννεν καλά.

Πάω σήμερα στη δουλειά τζιαι σαν επίνναμεν καφέ, θυμούμαι το περιστατικό. Έτυχε μάλιστα να είναι δίπλα μου και η κοπέλα την οποία η κυρία στο παγκάκι ισχυρίστηκε πως ξέρει. Το και το λαλώ της, εγνώρισα την τάδε, είπε μου ότι είσαστε φίλες...

Και τότε άρχισεν το παναηριν... "Μα ποια;;", λαλεί μου η κοπέλα... "Προσεχε, μακριά τα ρούχα σου. Εγνωριστήκαμεν μια φορά τυχαία καιμετά ήβρεν από κάπου το τηλ και έπιανε με τηλ". Ακούει και μια άλλη κοπέλα παραδίπλα και αρχίζει "μα η τάδε;;;". "Α Παναγία μου, εγνώρισα την σε κάτι γενέθλια και μετά ήβρεν το τηλ μου και έπιανε με να μου πει ότι έχει προβλήματα...". Ακούει και ο συνάδελφος (εν υπερβάλλω, σοβαρομιλώ) τζιαι λαλεί μου "μα πε μου, εν μια που την λαλούν ... και έχει μια κόρη και...". Καταλαβαίνω ότι μιλούμε για την ίδια. "Πρόσεχε, μεν μπλεχτείς μαζί της. Εγνώρισα την μια φορά και...".

 Άρχισα να δρώνω και να ξιδρώνω, εψιλοτρόμαξα. Εσυνέφερε με η φωνή του μαστρου και εσταμάτησα τη συζήτηση. Ποιος ξέρει πόσα άλλα θα άκουα.

Εσχόλασα και ήρτα σπίτι προβληματισμένη. Εσυγχύστηκα κιόλας, δεν ξέρω τι να νιώσω. Να τη λυπηθώ κι εκείνη και όλους όσοι είναι απελπισμένοι και ψάχνουν καπου αποκούμπι; Να τρομάξω; Να αδιαφορήσω;

Τι να πει κανείς...