Ο χαμουλιός (το πικραμένο ποστ)

Αγαπημένε μου (κι όμορφε "ξένε" μου), τούτη η ανάρτηση ενδεχομένως να έχει άμεση ή έμμεση σχέση με σένα. Δεν αποφάσισα ακόμα ποιο από τα δυο. Αποφάσισα όμως να γράψω, όχι για σένα(που έτσι κι αλλιώς δε θα δεις ποτέ τα γραφόμενά μου) αλλά για μένα.

 Αποφάσισα να μην κρατώ τούτον ούλλον το συνονθύλευμα των σκέψεων για μένα γιατί εκατάντησα κρυψίνους όπως λέει και η φίλη που μάλλον ποτέ δε συμπαθησες (μα πε μου τελικά τι δικό μου συμπάθησες, απορώ). Αποφάσισα να τα γράφω δαμέ σε τούτο το άψυχο μπλογκ για να τα φκάλλω που μέσα μου αλλά και για να μπορώ να ανατρέχω σ'αυτά στο μέλλον, όταν η ανάμνηση από το κάθετι θα αρχίσει να ξεθωριάζει...

Τούτο το ποστ εν ένα πικραμένο ποστ για όλα εκείνα που μου καταλόγιζες κατά καιρούς και για τα οποία με έκανες να νιώθω τόσο άσχημα και τόσο μειονεκτικά για τον εαυτό μου. Υποτίθεται ότι ερωτεύτηκες με και αγάπησες με, αλλά τι ακριβώς ερωτεύτηκες και αγάπησες πάνω μου ακόμα εν εκατάλαβα αφού ούλλα εφταίαν σου και ούλλα έβρισκες τα λάθος.

Τώρα θα μου πεις πού κολλά ο χαμουλιός μες τούντην ιστορία (τζιαμέ που κολλά τζι ο μισιαρός. Ρε μπας και έχω κανένα κόλλημα με τα ερπετά και δεν το κατάλαβα ακόμα;). Η πρώτη γνωριμία μου με τον χαμουλιό εσυνέβηκε στην τετάρτη δημοτικού όταν έκαμνα συλλογή με κάτι αυτοκόλλητα και ο "χαμελαίων γίγας" ήταν το πιο δυσεύρετο της σειράς. Ερώτησα ποτζεί ερώτησα ποδά τζιαι έμαθα ότι εν έναν ερπετό που αλλάσσει χρώματα/μεταλλάσσεται ανάλογα με το περιβάλλον για να προστατεύκεται τζιαι να επιβιώνει καλλύττερα. Θυμούμαι ακόμα πόση εντύπωση μου έκαμεν τούτον το πράμα. Μα γίνουνται έτσι πράματα;(εδιερωτούμουν)

Μεγαλώνοντας, εθυμούμουν τούτην την ιδιαιτερότηταν του χαμουλιού τζαι μάλιστα η "τεχνική" του εφάνταζε μου  όλο και πιο χρήσιμη. Έμαθα στη ζωή μου να είμαι ευέλικτη τζιαι να μεταλλάσομαι ανάλογα με τις περιστάσεις. Εκατάλαβα σχετικά νωρίς ότι εν ακατόρθωτο στη ζωή μου να έβρω ανθρώπους που να έχουν όλα όσα θέλω και να μην έχουν όλα όσα δε θέλω. Εσυνήθισα να αντιμετωπίζω και να αποδέχομαι τους ανθρώπους όπως αντιμετωπίζει ο χαμουλιός το περιβάλλον του. Σε ανθρώπους που ήταν αστείοι,έδειχνα την αστεία πλευρά μου, σε ανθρώπους που εθέλαν σοβαρότητα, τη σοβαρή μου. Σ'εκείνους που ήταν ανέμελοι, εσυμπεριφέρουμουν ανέμελα. Στους άλλους που ήταν σχολαστικοί και αυστηροί, εσυμπεριφέρουμουν υπεύθυνα και τυπικά. Στες φίλες μου που εθέλαν να συζητούν για τη μόδα, εμίλουν τους για τα ψώνια. Σ'εκείνες που εθέλαν να μιλούν για τη δουλειά, εμίλουν για επαγγελματικά θέματα.Εκείνες που εθέλαν να μου πουν τον πόνο τους, απλά άκουά τες.(συγγνώμη αγαπημένε μου αν ακούεται σαν να περιαυτολογώ, εννεν τούτος ο σκοπός μου)

Εσύ εν εκατάλαβες ποττέ τούτην τη συμπεριφορά μου. Εθεώρας ότι τούτα τα πράματα εν καραγκιοζιλίκια, ότι καταντώ θύμα του καθενός, ότι χάνω την προσωπικότητα μου, ότι εκμεταλλεύκουνται με οι φίλοι μου. Εσύ, που ήσουν απλά ένας ανυποχώρητος βράχος, ένας  τοίχος απροσπέλαστος για όλους και για όλα, εθεώρας ότι έχεις προσωπικότητα. Και ενευρίαζες μαζί μου που τάχα εν είχα. (Εδιερωτήθηκες όμως  ποττέ αγαπημένε μου, πώς το καλό αντέχαμε μαζί και ποιος από τους δύο επροσαρμόζετουν συνέχεια για να αντέχει τούτη η σχέση;;;;;).

Εν εκτίμησες ποττέ την προσαρμοστικότητά μου. Εν πειράζει. Έτσι κι αλλιώς τπτ εν εκτίμησες....

Εγώ που λες ο χαμουλιός, ο καραγκιόζης κι ο ζογκλέρ, έχω γυρω μου ανθρώπους που θέλω να πιστεύω πως με νοιάζονται. Ίσως να μην ξεκίνησαν να κάμνουν παρέα μαζί μου για τους σωστούς λόγους αλλά θέλω να πιστεύω ότι κατέληξαν να είναι φίλοι μου για τους πιο καλούς λόγους που μπορείς να σκεφτείς(αν μπορείς βέβαια να σκεφτείς έτσι πράμα γιατί εσύ εν έχεις φίλους και εν είσαι φίλος κανενός). Εσύ, ο βράχος που κρατά έναν επίπεδο και δεν κάμνει υποχωρήσεις για κανένα, ποιον έχεις γύρω σου;; Κανένα! Ούτεν καν εμένα το χαμουλιό!

Καληνύκτα αγαπημένε μου...