Καθώς εμίλουν με μια φίλη μου και ένα επικείμενο ταξίδι χτες, ήρτεν στο νου μου η εικόνα του αεροδρομίου και εκατέλαβεν με ένα διφορούμενο συναίσθημα που μου δημιούργησε μια συναισθηματική σύγχυση.
Τελειώνοντας το τηλεφώνημα αναρωτήθηκα γιατί να νιώθω έτσι και συνειδητοποίησα ότι το αεροδρόμιο ανέκαθεν ήταν καταχωρημένο στο υποσυνείδητό μου με ανάμεικτα συναισθήματα και ότι αν με έβαλλε κάποιος να το κατατάξω στα "in" ή στα "out" της ζωής μου, εν θα ήξερα πού ακριβώς θα ήθελα να το τοποθετήσω .
Το αεροδρόμιο έχει στην αντίληψη μου μια υπόσταση αντιφατική. Εν ο χώρος που μου προκαλεί χαρά και ενθουσιασμό κάθε φορά που ετοιμάζομαι για ταξίδι. Αλλά είναι ταυτόχρονα και ο χώρος που μου προκαλεί το αίσθημα της "απώλειας" κάθε φορά που αποχαιρετώ αγαπημένα πρόσωπα που φεύκουν μακριά και δυστυχώς τούτο εχρειάτηηκε να τ κάμω πολλές φορές μέχρι τώρα.
Πέραν των συναισθημάτων μου, το ίδιο το αεροδρόμιο ως χώρος, εν σαν τη μέρα με τη νύκτα μαζί σε ένα πρόσωπο. Στον κάτω όροφο χαρές και πανηγύρια, ενώ ταυτόχρονα στον πάνω όροφο, δάκρυα και αποχαιρετισμοί.
Εν πάση περιπτώσει, καλό ταξίδι σε όσους ετοιμάζονται για πτήσεις... Καλά να περάσετε.
(
