Κυριακή 9 Ιουνίου 2013

Γκρεμίστηκαν τα τείχη, η πόλις εάλω (το ασυνάρτητο ποστ)

Εδώ και κάτι μερόνυκτα οι σκέψεις και οι αναμνήσεις τριβελίζουν το μυαλό μου. Ξυπνούν τζιαι πεθανίσκουν συναισθήματα, ζωντανεύκουν τζιαι σβήνουν εικόνες. Σκόρπιες, αδέσποτες, σκέψεις παν τζι έρκουνται. Μεν δώσετε τζιαι πολλήν σημασία, ότι θκιαβάστε πιο κάτω μπορεί ναν ασυνάρτητο τζι ακατανόητο...

Κάποτε στην αρχαιότητα, όταν ένας Ολυμπιονίκης επέστρεφε στην πόλη του, οι προύχοντες εκατεδαφίζαν ένα κομμάτι των τειχών της πόλης. Ενιώθαν πως εν το εχρειάζουνταν πλέον για την άμυνα της πόλης. Εθεωρούσαν ότι η άμυνα της πόλης ήταν άνθρωποι αξιόμαχοι σαν τον Ολυμπιονίκη και τα τείχη ήταν περιττά. 

Τι ασχετοσύνες λαλώ, εν να μου πεις πάλε αγαπημένε μου(τζι όμορφε ξένε μου). Είδα το εχτές σ'ένα ντοκιμαντέρ τζι εθυμήθηκα σε. Ναι, εθυμήθηκα σε- Όι πως τόσον τζαιρόν εξέχασά σε.

Ο εσωτερικός μου κόσμος ήταν πάντα ταμπουρωμένος πίσω που ανθεκτικά τείχη. Τα συναισθήματα μου εκρατούσαν πάντα άμυνες με τον έξω κόσμο. Όμως εσύ εν ήσουν ποττε ο "έξω κόσμος" για μένα. Εγκρέμισα τα τείχη μου για χάρη σου τζιαι άφησα σε να σουλατσάρεις στην καρδιά μου ελεύθερα. Άφησα τον εαυτό μου να νιώθει ότι ήσουν κάτι δικό μου τζιαι εν εκράτουν πλεον άμυνες απέναντι σου. Η άμυνα μου για τον έξω κόσμο ήσουν πλέον εσύ.

Για σένα και από σένα,η πόλις εάλω...   once and forever