Καλωσόρισες καρδιά μου. να'ρχεσαι συχνά...

 Ήρθες πάλι στον ύπνο μου και σήμερα και τρύπωσες μες το μυαλό μου σαν το τερμίτη που τρυπώνει λαθραία μέσα στο ξύλινο έπιπλο. Ένα έπιπλο που φαίνεται λουστραρισμένο και καλοφτιαγμένο απ' έξω μα μέσα του του'χει φάει τα σωθικά το σκουλήκι. Έχεις γεμίσει τις σκέψεις και τις αναμνήσεις μου με τρύπες και λαγούμια και πηδάς με ευφάνταστη ευκολία από τη μια στην άλλη, τρυπώνεις παντού κι αφήνεις τ'αποτύπωμά σου. Ήρθες πάλι στον ύπνο μου σήμερα κι άρχισες να μου μιλάς κάπου πίσω απ' τ' αυτί λέγοντάς μου όλ'αυτά που δε σ'αφήνω να μου πεις στο ξύπνιο μου...  Ξύπνησα κι είχα σαν χάδι ακόμα τη φωνή σου μες τη σκέψη μου. Άραγε να τριγυρίζω κι εγώ λαθραία μες τα όνειρά σου; Καλωσόρισες καρδιά μου, να'ρχεσαι συχνά...

"Tώρα που μας χωρίζουνε βουνά
Από λόγια αλόγιστα και θάλασσες
Να έρχεσαι συχνά στον ύπνο μου
Να 'ρχεσαι πιο συχνά με αερόστατο, με ξύλινο τρενάκι
Με τρεχαντήρι, υπερωκεάνιο, με τα πόδια...
Να 'ρχεσαι πάντως
Εξάπαντος να 'ρχεσαι κάθε νύχτα
Με ρούχα ή χωρίς
«Σουσάμι άνοιξε» θα λέω τρεις
Και θα σε μπάζω στ' όνειρο
Στο ίδιο όνειρο, πολύχρωμα μπαλόνια
Που τα πήρε ο αέρας να τα πάει μακριά μια πάνω
Και μια κάτω μεθυσμένα
Έλα στον ύπνο μου, σε περιμένω
Να καθαρίζουμε παρέα φρεσκα φασολάκια
Να τρώμε καρμπονάρα,
Να σε ταΐζω μενεξέδες, κουκουνάρια
Και να σε πασπαλίζω φεγγαρόσκονη, θα δεις
Ανάμεσα σε ερωτιδείς κι αγγέλους να πετάς εσύ, μαζί κι εγώ
Κι αν θέλεις θα γινόμαστε ακροβάτες,
Ηθοποιοί σε θίασο πλανόδιο, έλα
Στο ίδιο όνειρο εμείς οι δυο να παίζουμε τρίλιζα
Στα κατώφλια του καλοκαιριού
Σε πύργους από φίλντισι κι ακριβό βελούδο,
Να κυνηγιόμαστε στο μυρωμένο λιβάδι
Των αισθήσεων, των παραισθήσεων,
Να σε φτάνω, να σ' αγγίζω, να σε πιάνω
Να 'μαι τα χέρια εγώ κι εσύ το πιάνο
Και να σε τραμπαλίζω
Και να σου φτιάχνω κούνια σ' ανθισμένη κερασιά
Να σε κουνώ, να σε ταρακουνώ
Μόνο να έρχεσαι στον ύπνο μου κάθε νύχτα
Τ' άλλα θα στα πω στ' αυτί
Γιατί τα όνειρα σαν τα θαύματα είναι
Βγαίνουν αληθινά μόνο αν τα πιστεύεις.."

Χρήστος Μπουλιώτης