Live, love, forgive...

Είδα σε να περπατάς σκυφτός στο πεζοδρόμιο κρατώντας 1-2 βιβλία υπό μάλης. Κούτσαινες και τα σημάδια του χρόνου ήταν εμφανή πάνω στο ταλαιπωρημένο σου πρόσωπο. Φορούσες εκείνο το μαύρο δερμάτινο σακάκι που σε είδα δεκάδες φορές να φορείς. Ήσουν τόσο οικείος και τόσο ξένος ταυτόχρονα...

Για μια στιγμή αμφιταλαντεύτηκα. Να λουφάξω μέσα στο κάθισμα και να σε αφήσω να με προσπεράσεις; Να μείνεις στη ζωή μου αυτό που είσαι και για το πεζοδρόμιο, ένας περαστικός; Να ανοίξω άραγε την πόρτα του αυτοκινήτου και της ζωής μου και να σε αφήσω να μπεις;

Οι σκέψεις πέρασαν κι έφυγαν σε κλάσματα δευτερολέπτου. Δεν ξέρω πότε πρόλαβα να αποφασίσω και πότε βρέθηκα να σου σφίγγω το χέρι στο πεζοδρόμιο δίνοντας σου ευχές για τη νέα χρονιά. Η φωνή μου διέκοψε το ρυθμό σου. Το κουτσό σου περπάτημα σταμάτησε. Η αναπνοή σου κόπασε. Τα μάτια σου συναντήθηκαν με τα δικά σου. 

Περίμενα μια ανταπόκριση, ένα μορφασμό έστω στο ζαρωμένο σου πρόσωπο. Τίποτα. Σιωπή. Αμηχανία. Δε με αναγνώρισες! Απογοητεύτηκα. Σου εξήγησα ποια είμαι. Με ξανακοίταξες με ένα απλανές, απορημένο βλέμμα, μου χαμογέλασες από ευγένεια(ή αμηχανία). Σου ξανάδωσα το χέρι. "Καλή χρονιά!". Και ξανατράβηξε ο καθένας το δρόμο του.

"Εκφυλισμός του εγκεφάλου" είπε ωμά ο ξάδελφος, οταν αναφέρθηκα στη συνάντηση. "Φθορά του μνημονικού ίχνους" έλεγε κάποτε εκείνος ο ψηλόλιγνος μεσήλικας καθηγητής στο πανεπιστήμιο. Αμνησία. λήθη, Αλτσχάιμερ, γεράματα.. 

Κι εγώ που τόσο καιρό έκανα μακροσκελείς οργισμένους διαλόγους (μονολόγους για την ακρίβεια) με το μυαλό μου και σε κατσάδιαζα για όλα όσα συνέβησαν. Κι εγώ που καθόμουν εδώ χολιασμένη και τα έβαζα μαζί σου που με αδίκησες, που εκμεταλλεύτηκες την καλή μου διάθεση να σε βοηθήσω, που.. που...  Πόσο ανόητη ένιωσα να κρατάω κακία σε κάποιον που δε θυμάται πια καλά καλά το όνομά του!

Πόσο μάταια, πόσο ψεύτικα, πόσο πρόσκαιρα είναι τελικά όλα σ'αυτή τη ζωή;