Ο μισιαρός

Πάντα έκαμνε μου εντύπωση που άκουα ότι όταν κοπεί η ουρά του μισιαρού, βλαστά με τον καιρό μια άλλη καινούρια. Μάλιστα, όταν ήμουν μιτσιά έτυχε να δω μισιαρό σε φάση που εκόπηκεν η ουρά του. Εν θυμούμαι καλά πως έγινε. Το σίγουρο είναι ότι εν την έκοψα εγώ, not a chance, not in a million years! θυμούμαι όμως πάρα πολλά καλά τον μισιαρό να φεύκει κολοβός και την ουρά από την άλλη να σπαρταρά.

Πριν ένιωθα περίεργα τζιαι εθυμήθηκα τον μισιαρό. Που τον τζιαρό που έφυες νιώθω σαν το μισιαρό που εκόπηκεν η ουρά του. Νιώθω σαν να σπαρταρά η ουρά που την μια τζι εγώ που την άλλη αλλά αναγκάζεις με να σηκωθώ να φύω σαν τον κυνηγημένο μισιαρό τζιαι να αφήκω την ουρά τζιαμέ να σπαρταρά δίχως σώμα... Ξέρω ότι μεν τον καιρό εν να επουλωθεί η πληγή τζιαι εν να φκει καινούρια ουρά αλλά πάντα εν να θυμούμαι ότι κάποτε υπήρχε μια άλλη ουρά που εκόπηκε... Τζιαι κάθε φορά που θα το θυμούμαι, θα θυμούμαι τον πόνο που ένιωθα όταν εκόπηκε η ουρά μου...

Εν σαν μια μάνα ξέρεις που πεθανίσκει (Θεός φυλάξοι) ένα που τα μωρά της. Μπορεί να έχει τζι άλλα μωρά, μπορεί να κάμει τζι άλλα μάλιστα μετά την απώλεια του μωρού της, μπορεί ακόμα και να του δώσει το όνομα του μωρού που έχασε. Ούλλοι εν να σκέφτουνται ότι αντικατέστησεν την απώλεια, αλλά εν νναιν έτσι και ξέρεις το...  Το κάθε μωρό έχει τη θέση του. Τζιαι η θέση του μωρού που έφυεν εν να μείνει για πάντα άδεια...

Έτσι νιώθω που τον καιρό που έφυες...