Σαν παλιά πληγή που κακοφορμίζει...

Κάθε φορά που περνάς απ' το μυαλό μου σε διώχνω για να μη με πονάς.
Κάθε φορά που η συζήτηση που οδηγείται σε σένα, αλλάζω κουβέντα...
Κάθε φορά ανοίγω το blog και έχω να πω τόσα πολλά αλλά δε λέω τπτ. Φοβάμαι να τα επεξεργαστώ στομυαλό μου και να τα αοτυπώσω σε σκέψεις. Φοβάμαι που θα πρέπει να τα ξαναδιαβάσω μετά...

Νιώθω σαν να είσαι μια πληγή βαθιά και διαμπερής που στάζει πύον... Νιώθω σαν να είσαι ένα κάψιμο που το τυλιξα με γάζα και το άφησα εκεί κρυμμένο. Δε βγάζω τη γάζα, δεν κάνω κάτι να το περιποιηθώ. Φοβάμαι να κοιτάξω κατάματα την πληγή και να θυμηθώ. Φοβάμαι πως όταν την κοιτάξω η παλιά πληγή θα κακοφορμίσει...

Ώρες ώρες νιώθω πως συμπεριφέρεσαι μες το μυαλό μου σαν τον τερμίτη. Λες και δημιούργησες αυλάκια και σήραγγες μες τη σκέψη μου και πηδάς από τη μια ανάμνηση στην άλλη και τρυπώνεις παντού.
Και νιώθω πως τα κάνεις όλα αυτά με μια δόση υπεροψίας. Με την υπεροψία του τερμίτη που κάποτε τρύπωσε σ' ένα έπιπλο κι ενώ υπήρξε στην αρχή ένα μικροσκοπικό, αμελητέο ενοχλητικό ζωύφιο, κατέληξε στο τέλος να κυριαρχήσει και να κάνει το πεδίο δικό του...