Περί ψηφιακού χάσματος και άλλων καινών δαιμονίων

Όπως ανακάτευκα προχτές μες τα άρθρα και τα βιβλία για να γράψω καμιάν αράδα για τούντην γέριμην την εργασία του μεταπτυχιακού, ήβρα μιαν αναφορά για το "ψηφιακό χάσμα" τζιαι πάλε εθυμήθηκά σε(όι πως περνά ώρα της μέρας που να μεν σε θυμηθώ. άραγε εσύ θυμάσαι με;;;).

Εθυμήθηκα λοιπόν,(όσον άσχημο κι αν ακούεται) που τεχνολογικά ήσουν στουρνάρι και που εμίσας θανάσιμα την τεχνολογία. Άκους κομπιούτερ τζιαι επρασίνιζες. Άκουα κομπιούτερ τζιαι άνθιζεν η ψθσιή μου. Άκουες ίντερνετ τζιαι έφκαλες τζιέρατα. Άκουα ίντερνετ τζιαι έκμανα κωλοτούμπες. Οι λέξεις e-mail, chat τζιαι forum (όταν σου έδειξα τι είναι) εσηκώναν την πίεσή σου στο 25. Εμέναν εκάμναν με να χαμογελώ ανέλπιστα. Αυτό κι αν ήταν ψηφιακό χάσμα. Εσύ να θεωρείς πως η τεχνολογία ήταν ο αντίχριστος, εγώ να νομίζω πως είναι ένα κομμάτι του παραδείσου...

Για μένα το ίντερνετ και οι λοιπές τεχνολογίες ήταν ανέκαθεν αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου, ένας συναρπαστικός κόσμος που μου επρόσφερε ό,τι δε μου επρόσφερε η καθημερινότητα και η βαλτωμένη ρουτίνα της ζωής που εζούσα. Εν εμπορούσα να ζήσω μέρα μακριά τους (εν έπαθα εξάρτηση, όσον κι αν θέλεις να μου το πιστώσεις). Έμπασα σε και σένα σε τούτον τον κόσμο, στον κόσμο της τεχνολογίας, στον κόσμο μου γιατί ήσυν κι εσύ ο κόσμος μου και ήθελα τα δύο να συυπάρχουν. Επερίμενα να ενθουσιαστείς, να διευκολυνθείς, έστω να παραδεκτείς ότι ήβρες έστω και κάτι ενδιαφέρον.Εις μάτην!

Εσύ έμπαινες στο ίντερνετ μόνο για να με ελέγχεις, τι κρίμα που άργησα να το καταλάβω! Έβλεπες παντού διαδικτυακούς εχθρούς και έκαμνες συνέχεια σενάρια για το τι κάμνω και με ποιον μιλώ. Εζούσες μες την ανασφάλεια και το άγχος. Εθεωρούσες ότι ούλλοι μπαίνουν στο ίντερνετ με υστερόβουλους σκοπούς. 'Οταν έβλεπες εισερχόμενα e-mail στο λογιαριασμό μου έπιανε σε το parkisson, επαραλογίζεσουν, εφώναζες. Όταν έγραφα σε κανένα forum, έβλεπες εφιάλτες. Όταν εδοκίμαζα κνένα καινούριο παιχνίδι, εθεωρούσες ότι έπαιζα τη σχέση μας κορώνα-γράμματα. 

Τι να σου πω! Εξήγησά σου τα χίλιες φορές! Αλλά εσύ επέμενες να νομίζεις ότι οι "δούρειοι ίπποι" και οι "ιοί" εν επίδοξοι επιβήτορες εραστές μου, ότι το facebοοκ εν διαδικτυακά καλλιστεία ανάδειξης του ομορφότερου προσώπου και το hotmail πονηρή σελίδα με "καυτό" περιεχόμενο.

Αφού είδα και απόειδα και δεν κατάφερα να σε μεταπείσω, αναγκάστηκα να κόψω το ίντερνετ και να ζω μες το τεχνολογικό σκότος, ελπίζοντας πως κάποια στιγμή εν να φωτιστεί το δικό σου μυαλό τζαι να έβρω την ησυχία μου. Για άλλη μια φορά εις μάτην!

Έκαμες τόση φασαρία για τούτους ούλλους τους διαδικτυακούς εχθρούς σου, για τους ηλεκτρονικούς επίδοξους ερωτίλους που ενόμιζες ότι με φλερτάρουν, για τους  επιβήτορες που παραμονεύουν μες στον υπολογιστή μου έτοιμοι να με απομακρύνουν που την αγκαλιά σου και να με κατασπαράξουν. Τόση φασαρία... Και τωρά πού είσαι;;;;; Έφυες μιαν καλή μέρα για μιαν ασήμαντη αφορμή και άφησες με δαμέ να κλαίω παρέα με τον υπολογιστή μου(που τόσο θανάσιμα μισούσες) να γράφω τούτην την ανάρτηση (τούτην και άλλες τόσες) μέσα σ' ένα ανώνυμο blog πέρκι έβρει γιατρειάν η ψυσιή μου...

Περί ψηφιακού χάσματος λοιπόν...  Και για πολλοστή φορά, η ψυχή μου σμπαράλια... (άτε ψυσιή μου, άσπρο πάτο, άτε να πάμε παρακάτω)

 

Live, love, forgive...

Είδα σε να περπατάς σκυφτός στο πεζοδρόμιο κρατώντας 1-2 βιβλία υπό μάλης. Κούτσαινες και τα σημάδια του χρόνου ήταν εμφανή πάνω στο ταλαιπωρημένο σου πρόσωπο. Φορούσες εκείνο το μαύρο δερμάτινο σακάκι που σε είδα δεκάδες φορές να φορείς. Ήσουν τόσο οικείος και τόσο ξένος ταυτόχρονα...

Για μια στιγμή αμφιταλαντεύτηκα. Να λουφάξω μέσα στο κάθισμα και να σε αφήσω να με προσπεράσεις; Να μείνεις στη ζωή μου αυτό που είσαι και για το πεζοδρόμιο, ένας περαστικός; Να ανοίξω άραγε την πόρτα του αυτοκινήτου και της ζωής μου και να σε αφήσω να μπεις;

Οι σκέψεις πέρασαν κι έφυγαν σε κλάσματα δευτερολέπτου. Δεν ξέρω πότε πρόλαβα να αποφασίσω και πότε βρέθηκα να σου σφίγγω το χέρι στο πεζοδρόμιο δίνοντας σου ευχές για τη νέα χρονιά. Η φωνή μου διέκοψε το ρυθμό σου. Το κουτσό σου περπάτημα σταμάτησε. Η αναπνοή σου κόπασε. Τα μάτια σου συναντήθηκαν με τα δικά σου. 

Περίμενα μια ανταπόκριση, ένα μορφασμό έστω στο ζαρωμένο σου πρόσωπο. Τίποτα. Σιωπή. Αμηχανία. Δε με αναγνώρισες! Απογοητεύτηκα. Σου εξήγησα ποια είμαι. Με ξανακοίταξες με ένα απλανές, απορημένο βλέμμα, μου χαμογέλασες από ευγένεια(ή αμηχανία). Σου ξανάδωσα το χέρι. "Καλή χρονιά!". Και ξανατράβηξε ο καθένας το δρόμο του.

"Εκφυλισμός του εγκεφάλου" είπε ωμά ο ξάδελφος, οταν αναφέρθηκα στη συνάντηση. "Φθορά του μνημονικού ίχνους" έλεγε κάποτε εκείνος ο ψηλόλιγνος μεσήλικας καθηγητής στο πανεπιστήμιο. Αμνησία. λήθη, Αλτσχάιμερ, γεράματα.. 

Κι εγώ που τόσο καιρό έκανα μακροσκελείς οργισμένους διαλόγους (μονολόγους για την ακρίβεια) με το μυαλό μου και σε κατσάδιαζα για όλα όσα συνέβησαν. Κι εγώ που καθόμουν εδώ χολιασμένη και τα έβαζα μαζί σου που με αδίκησες, που εκμεταλλεύτηκες την καλή μου διάθεση να σε βοηθήσω, που.. που...  Πόσο ανόητη ένιωσα να κρατάω κακία σε κάποιον που δε θυμάται πια καλά καλά το όνομά του!

Πόσο μάταια, πόσο ψεύτικα, πόσο πρόσκαιρα είναι τελικά όλα σ'αυτή τη ζωή;

Καλωσόρισες καρδιά μου. να'ρχεσαι συχνά...

 Ήρθες πάλι στον ύπνο μου και σήμερα και τρύπωσες μες το μυαλό μου σαν το τερμίτη που τρυπώνει λαθραία μέσα στο ξύλινο έπιπλο. Ένα έπιπλο που φαίνεται λουστραρισμένο και καλοφτιαγμένο απ' έξω μα μέσα του του'χει φάει τα σωθικά το σκουλήκι. Έχεις γεμίσει τις σκέψεις και τις αναμνήσεις μου με τρύπες και λαγούμια και πηδάς με ευφάνταστη ευκολία από τη μια στην άλλη, τρυπώνεις παντού κι αφήνεις τ'αποτύπωμά σου. Ήρθες πάλι στον ύπνο μου σήμερα κι άρχισες να μου μιλάς κάπου πίσω απ' τ' αυτί λέγοντάς μου όλ'αυτά που δε σ'αφήνω να μου πεις στο ξύπνιο μου...  Ξύπνησα κι είχα σαν χάδι ακόμα τη φωνή σου μες τη σκέψη μου. Άραγε να τριγυρίζω κι εγώ λαθραία μες τα όνειρά σου; Καλωσόρισες καρδιά μου, να'ρχεσαι συχνά...

"Tώρα που μας χωρίζουνε βουνά
Από λόγια αλόγιστα και θάλασσες
Να έρχεσαι συχνά στον ύπνο μου
Να 'ρχεσαι πιο συχνά με αερόστατο, με ξύλινο τρενάκι
Με τρεχαντήρι, υπερωκεάνιο, με τα πόδια...
Να 'ρχεσαι πάντως
Εξάπαντος να 'ρχεσαι κάθε νύχτα
Με ρούχα ή χωρίς
«Σουσάμι άνοιξε» θα λέω τρεις
Και θα σε μπάζω στ' όνειρο
Στο ίδιο όνειρο, πολύχρωμα μπαλόνια
Που τα πήρε ο αέρας να τα πάει μακριά μια πάνω
Και μια κάτω μεθυσμένα
Έλα στον ύπνο μου, σε περιμένω
Να καθαρίζουμε παρέα φρεσκα φασολάκια
Να τρώμε καρμπονάρα,
Να σε ταΐζω μενεξέδες, κουκουνάρια
Και να σε πασπαλίζω φεγγαρόσκονη, θα δεις
Ανάμεσα σε ερωτιδείς κι αγγέλους να πετάς εσύ, μαζί κι εγώ
Κι αν θέλεις θα γινόμαστε ακροβάτες,
Ηθοποιοί σε θίασο πλανόδιο, έλα
Στο ίδιο όνειρο εμείς οι δυο να παίζουμε τρίλιζα
Στα κατώφλια του καλοκαιριού
Σε πύργους από φίλντισι κι ακριβό βελούδο,
Να κυνηγιόμαστε στο μυρωμένο λιβάδι
Των αισθήσεων, των παραισθήσεων,
Να σε φτάνω, να σ' αγγίζω, να σε πιάνω
Να 'μαι τα χέρια εγώ κι εσύ το πιάνο
Και να σε τραμπαλίζω
Και να σου φτιάχνω κούνια σ' ανθισμένη κερασιά
Να σε κουνώ, να σε ταρακουνώ
Μόνο να έρχεσαι στον ύπνο μου κάθε νύχτα
Τ' άλλα θα στα πω στ' αυτί
Γιατί τα όνειρα σαν τα θαύματα είναι
Βγαίνουν αληθινά μόνο αν τα πιστεύεις.."

Χρήστος Μπουλιώτης 

Ο μισιαρός

Πάντα έκαμνε μου εντύπωση που άκουα ότι όταν κοπεί η ουρά του μισιαρού, βλαστά με τον καιρό μια άλλη καινούρια. Μάλιστα, όταν ήμουν μιτσιά έτυχε να δω μισιαρό σε φάση που εκόπηκεν η ουρά του. Εν θυμούμαι καλά πως έγινε. Το σίγουρο είναι ότι εν την έκοψα εγώ, not a chance, not in a million years! θυμούμαι όμως πάρα πολλά καλά τον μισιαρό να φεύκει κολοβός και την ουρά από την άλλη να σπαρταρά.

Πριν ένιωθα περίεργα τζιαι εθυμήθηκα τον μισιαρό. Που τον τζιαρό που έφυες νιώθω σαν το μισιαρό που εκόπηκεν η ουρά του. Νιώθω σαν να σπαρταρά η ουρά που την μια τζι εγώ που την άλλη αλλά αναγκάζεις με να σηκωθώ να φύω σαν τον κυνηγημένο μισιαρό τζιαι να αφήκω την ουρά τζιαμέ να σπαρταρά δίχως σώμα... Ξέρω ότι μεν τον καιρό εν να επουλωθεί η πληγή τζιαι εν να φκει καινούρια ουρά αλλά πάντα εν να θυμούμαι ότι κάποτε υπήρχε μια άλλη ουρά που εκόπηκε... Τζιαι κάθε φορά που θα το θυμούμαι, θα θυμούμαι τον πόνο που ένιωθα όταν εκόπηκε η ουρά μου...

Εν σαν μια μάνα ξέρεις που πεθανίσκει (Θεός φυλάξοι) ένα που τα μωρά της. Μπορεί να έχει τζι άλλα μωρά, μπορεί να κάμει τζι άλλα μάλιστα μετά την απώλεια του μωρού της, μπορεί ακόμα και να του δώσει το όνομα του μωρού που έχασε. Ούλλοι εν να σκέφτουνται ότι αντικατέστησεν την απώλεια, αλλά εν νναιν έτσι και ξέρεις το...  Το κάθε μωρό έχει τη θέση του. Τζιαι η θέση του μωρού που έφυεν εν να μείνει για πάντα άδεια...

Έτσι νιώθω που τον καιρό που έφυες...

Σαν παλιά πληγή που κακοφορμίζει...

Κάθε φορά που περνάς απ' το μυαλό μου σε διώχνω για να μη με πονάς.
Κάθε φορά που η συζήτηση που οδηγείται σε σένα, αλλάζω κουβέντα...
Κάθε φορά ανοίγω το blog και έχω να πω τόσα πολλά αλλά δε λέω τπτ. Φοβάμαι να τα επεξεργαστώ στομυαλό μου και να τα αοτυπώσω σε σκέψεις. Φοβάμαι που θα πρέπει να τα ξαναδιαβάσω μετά...

Νιώθω σαν να είσαι μια πληγή βαθιά και διαμπερής που στάζει πύον... Νιώθω σαν να είσαι ένα κάψιμο που το τυλιξα με γάζα και το άφησα εκεί κρυμμένο. Δε βγάζω τη γάζα, δεν κάνω κάτι να το περιποιηθώ. Φοβάμαι να κοιτάξω κατάματα την πληγή και να θυμηθώ. Φοβάμαι πως όταν την κοιτάξω η παλιά πληγή θα κακοφορμίσει...

Ώρες ώρες νιώθω πως συμπεριφέρεσαι μες το μυαλό μου σαν τον τερμίτη. Λες και δημιούργησες αυλάκια και σήραγγες μες τη σκέψη μου και πηδάς από τη μια ανάμνηση στην άλλη και τρυπώνεις παντού.
Και νιώθω πως τα κάνεις όλα αυτά με μια δόση υπεροψίας. Με την υπεροψία του τερμίτη που κάποτε τρύπωσε σ' ένα έπιπλο κι ενώ υπήρξε στην αρχή ένα μικροσκοπικό, αμελητέο ενοχλητικό ζωύφιο, κατέληξε στο τέλος να κυριαρχήσει και να κάνει το πεδίο δικό του...