"Make love not war"

Πολλά θα μπορούσε να γράψει κάποιος για την προαναφερθείσα δήλωση αλλά εν έχω πρόθεση τούτην τη στιγμή να γράψω έκθεση ιδεών. Το ότι όμως εν πολλά επίκαρη η φράση με τούτα ούλλα που συμβαίνουν γυρω μας εν εξόφθαλμα φανερό.

Έβλεπα που λέτε σήμερα τα Euronews τζιαι τζιαμέ που άρχισα να αγανακτώ με τις σκηνές βίας, πυροβολισμών, βανδαλισμών και λοιπών βιαιοπραγιών ανά την υφήλιο, σκάζει μύτη μια διαφήμιση. Ο τίτλος αυτής "Make love not war" και το αποτέλεσμα ομολογουμένως άκρως συγκινητικό.

Δείτε την τζιαι πείτε μου τη γνώμη σας

                                    

The toxic post

Έχει ο άλλος μπλογκ και θεωρεί ότι ο χώρος εν δικός του και άρα δικαιούται να λαλεί και να γράφει ό,τι θέλει!Να πιάνει το φτυάρι και να τους θάφκει ούλλους!Το μάστρο που- κατά την άποψή του εν του εφέρτηκε καλά- τον τάδε φίλο του που επήεν στον τάδε τόπο με την τάδε παρέα και εκάμναν τα τάδε -κατά την άποψην του- αναίσχυντα πράματα, τον τάδε φίλο του που- κατά την άποψή του- εν του εφέρτηκεν δίκαια, την τάδε γνωστή που -ού αντροπή!- έμεινεν έγκυος και κρύφκει το...

Ναι ξέρω, το μπλογκ εν δικό του... Ναι ξέρω, έχουμε ελευθερία του λόγου και ο καθένας λαλεί ό,τι θέλει... Ναι ξέρω, εν  προσωπικός του χώρος και ο καθένας εισέρεχεται με ιδίαν ευθύνη... Ναι ξέρω, τουλάχιστον το κράξιμο και το θάψιμο ήταν ανώνυμο...

Ναι, ξέρω! Εν παγκόσμιος ιστός όμως τα γέρημα και τα σκοτεινά! Γράφεις ένα ποστ και εκθέτεις το σε χιλιάδες ζευγαρια μάτια. Και ο άλλος που το διαβάζει και ξέρει ότι εν για λλόου του που γράφεις, νιώθει να ξεγυμνώνεται μπροστά σε χίλιους περαστικούς. Νιώθει όπως εκείνους που τους εβάλλαν σε μια πλατεία σε δημόσια θέα για να περνά ο κόσμος να τους φτύνει.Ναι ξέρω είπαμε, εν ανώνυμο το ποστ. Nομίζεις όμως ότι ο άνθρωπος που τον έκαμες με το ποστ σου να έχει τη ψυχολογία του κατατρεγμένου, έχει τη ψυχραιμία να σκεφτεί τούτα τα πράματα;;;

Τι είπες πολυαγαπημένε αναγνώστη; έκραξα το γνωστό μου σ'ένα ποστ που εγράφτηκεν κατά του κραξίματος;; έχεις δίκαιο αγαπημένε! Τουλάχιστον όμως εγώ είμαι εντελώς άγνωστη μεταξύ αγνώστων και ο γνωστός "δράστης" πιθανότατα αγνοεί την ύπαρξη αυτού του μπλογκ. Αν παρ'ελπίδα όμως το ανακαλύψει και διαβάσει το ποστ αυτό, εύχομαι να αντιληφθεί το πνέυμα με το οποίο το έγραψα.

Περαστικά μου!

Μια πεταλούδα η ζωή μας που πετάει εδώ κι εκεί...

"Μια πεταλούδα, η ζωή μας, που πετάει εδώ κι εκεί..."

Έφυα το πρωί για τη δουλειά και χωρίς να το πολυκαταλάβω, εσιγοψυθίριζα τούτον το τραγούδι την ώρα που σε εσκέφτουμουν... Είχα καιρό να νιώσω έτσι... Είχα καιρό να νιώσω την ψυχή μου ανάλαφρη σαν την πεταλούδα. Εν το είχα σκεφτεί ότι λλίες ώρες μετά εν να νιώθω ότι η ψυχή μου θα νιώθει σαν την πεταλούδα για τον ακριβώς αντίθετο λόγο...

Εν ξέρω πραγματικά γιατί γράφω τούτον το ποστ. Για να έχω record της γνωριμίας μας; Για να πω τον πόνο μου; Για να εξευμενίσω το σύμπαν μπας και αλλάξει γνώμη; Για να κλαφτώ; Για να αυτοπαρηγορηθώ; Για να ακούσω εφησυχαστικά λόγια του τύπου "ταπάντα συμβαίνουν για κάποιο λόγο";

...................................................................................................................................................................

Γνωριζούμαστε τυχαία και εντελώς χαλαρά. Μιλάμε μέσω ίντερνετ τους τελευταίους 2 μήνες. Χαλάρά, αβίαστα, χωρίς προσδοκίες. Χαμένη μες τις σκέψεις μου εν κάμνω καν την σκέψη ότι θα μπορούσε αυτό το πράγμα να προχωρήσει. Χάνομαι, ξαναεμφανίζομαι, χάνομαι. Εσύ εκεί. Εκεί να επικοινωνείς. Εκεί να μου γράφεις 1, 2, 3, 4 φορές τη μέρα. Κάποια στιγμή μου προτείνεις να μιλήσουμε με συγχρονισμό, δέχομαι στα χαλαρά, εν περιμένω κάτι. Μιλούμε, γελούμε, ανταλλάζουμε αστεία, ξαναγελούμε. Στέλλεις μου μια φωτογραφία, ζητάς τη δική μου. Λέω σου για αστείο "εν να'ρτω να με δεις live". Γελάς... γελώ... Εν περιμένω κάτι...

Περνούν οι μέρες. Μιλούμε, γελουμε, ανταλλάζουμε αστεία, ξαναγελούε, μιλούμε... Ζητάς μου να βρεθούμε! Συντρομάσσουμαι! Έχω πολύ καιρό να δεχτώ έτσι πρόταση, σχεδόν εξέχασα πώς είναι. Δεν ξέρω γιατί, αλλά δέχομαι. Στέλλεις μου το τηλέφωνό σου, στέλλω σου το δικό μου. Μιλούμε, γελούμε, κάμνουμε αστεία, ξαναγελούμε. 

Φτανει η μέρα. Μπαίνω στο αυτοκίνητο φοητσιασμένη. Οδηγώ, σκέφτομαι, οδηγώ, σκέφτομαι.... "Εν καλά που κάμνω;" , "Υπάρχει λόγος να ξαναμπώ σε έτσι διαδικασίες;" "Μα πάλε να πληγωθώ"; "Μα..."; Κτυπά το τηλέφωνο! Είσαι εσύ! Μιλάς μου γλυκά, ρωτάς με αν είμαι καλά, αν έφτασα,αν ξέρω πού να πάω. Καταλαβαίνεις ότι είμαι αγχωμένη. Καθησυχάζεις με γλυκά, τρυφερά, με σιγουριά. "Έλα, θα σε περιμένω στο τάδε σημείο, μεν ανησυχείς για τίποτε". Φτάνω. Βλέπω σε που μακριά που με περιμένεις. Παει τόσος καιρός να νιώσω ότι κάποιος περιμένει με... Κατεβαίνω πο το αυτοκίνητο, πλησιάζω. Πλησιάζεις κι εσύ. Είσαι διαφορετικός απ' ότι δείχνει η φωτογραφία που μου έστειλες αλλάποιος νοιάζεται. Εξάλλου,φαίνεσαι τόσο χαμογελαστός και ζεστός! Ρωτάς με αν θέλω να μπω στο αυτοκίνητό σου. Κοιτάζω αποσβολωμένη, διστακτική. Παίρνω μια βιαστικλη απόφαση και μπάινω. "θεέ μου εν καλά που κάμνω";;; "Αν ννεν κανένας αρρωστημένος, κανένας ψυχασθενής";;;  Καταλαβαίνεις την ανησυχία μου. "Μεν ανησυχείς, εν είμαι δαμέ για να κάμω κακό σε κάποιο", λαλείς μου. Χαμογελάς μου. Χαμογελώ σου, ηρεμώ, ανακουφίζουμαι. 

Πάμε στην καφετέρια. Ρωτάς με ευγενικά πού θέλω να κάτσω. Διαλέγουμε το τραπεζάκι απέναντι στη θάλασσα. Κοιτάζω τη θάλασσα- ήρεμη. Κοιτάζω σε εσένα-ήρεμος. "Θεέ μου,είμαι τυχερή τελικά".

Λέω σου ότι νιώθω σαν να είμαι σε mood διακοπώ. Γελάς. Γελώ. Ξαναγελάς. Ξαναγελώ. Ρωτάς με αν θα ξανάρτω σύντομα, απαντώ θετικά. Γελάς, γελώ.Ξαναγελάς, ξαναγελώ.

Μιλούμε σαν να γνωριζόμαστε από χρόνια. Λέεις μου για τους δικούς σου, δείχνεις μου φωτογραφίες, δείχνω σου κι εγώ. Χαμογελάς, χαμογελώ. Μιλάς μου για τις σπουδές σου στην Ουγγαρία, μιλώ σου για τις δικές μου. Συζητούμε για χίλια δυο. Γελάς, γελώ. Λεεις μου ότι εν να'ρτεις Λευκωσία από βδομάδας. Νιώθω την ψυχή μου να φτεροπετά... Χαμογελάς μου, χαμογελώ σου.

Περνά η ώρα και λέω σου ότι πρέπει να φύω. Ανταλλάσουμε υποσχέσεις για συνάντηση. Πάιρνει με στο αυτοκίνητό μου. Αποχαιρετάς με. Λέω σου ότι εν θέλω να φύω. Γελάς, γελώ.

Μπαίνω στο αυτοκίνητο και φεύγω. Στ δρόμο σκεφτομαι. Σκέφομαι,οδηγώ, σκέφτομαι, οδηγώ. Νιώθω σαν να ξαναγεννήθηκα, σαν να βγήκα από το λήθαργο, σαν να εγγεννήθηκε ξανά η ελπίδα μέσα μου. Σκέφτομαι ότι άφησα πίσω μου όλες τες άσχημες στιγμές, τις στιγμές που άλλοι επάιζαν με τα αισθήματά μου, που με είχαν στο περίμενε, που μου εζητούσαν το αζημίωτο για να βρεθούμε μια φορά, που... που... Σκέφτομαι τι τχερή που είμαι!

Φτάνω σπίτι. Ανοίω τον υπολογιστή. Βρίσκω μήνυμα σου. Γράφεις μου πόσο τον εκτιμάς που οδήγησα 2 ώρες δρόμο για να πιούμε ενα καφέ μαζί. Γράφεις μου πόσο πολλά εχάρηκες που με εγνώρισες. Γράφω σου κι εγώ ότι εχάρηκα, ότι νιώθω τυχερή, ότι λείπεις μου ήδη. Και πάω ευτυχισμένη να κοιμηθώ τον ύπνο του δικαίου. Κοιμούμαι γλυκά, ανάλαφρα, ονειρεμένα. Βλέπω σε όνειρο. Γελάς μου, γελώ σου...

Ξυπνώ την άλλη μέρα, γράφω σου μήνυμα. Εν απαντάς. Χαμογελώ. Σκέφτομαι ότι είσαι απασχολημένος. Ξαναγράφω σου. Εν απαντάς. Νιώθω ένα "κρακ" μες τα σωθικά μου αλλά χαμογελώ. Φαντάζομαι σε να κάμνεις προπόνηση όπως είπες και σκεφτομαι ότι έπεσες με τα μούτρα και δε σηκώνεις κεφάλι. Πάλε χαμογελώ. Περνούν 2 μερες. Σιωπή...

Ξαναγράφω σου. Απαντάς αδιάφορα. Σκιάζομαι. Σκέφτομαι ότι έχεις τρεχάματα και παρηγορούμαι. ξαναγράφω σου. Εν απαντάς. Ξαναγράφω σου "σε πεθύμησα, να'ρθω να τα πούμε;". Απαντάς σε 2 μέρες ωμά, τυπικά, αδιάφορα. "Δε θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε, συγγνώμη αν είμαι αγενής".

Γεμίζει το στομάχι μου ... πεταλούδες και η ψυχή μου ελπίδες φρούδες που πέταξαν και χάθηκαν για άλλη μια φορά... 

(Secret) Santa Claus is coming to town...

Λοιπόοοοον...! Φέτος ήταν η πρώτη χρονιά που δήλωσα συμμετοχή στο μλογκοπαίγνιο του Secret Santa αν και το παρακολούθησα με ευχαρίστηση και τι δύο προηγούμενες χρονιές. Η φίλτατη διοργανώτρια Πρασινάδα με ενημέρωσε ότι το δώρο μου θα έχει ως αποδέκτη τη συμπλόγκερ AzimuthCy. 

Απολογούμαι προκαταβολικά στη φίλη Azimuth γιατί η επιλογή  δώρων δεν  ήταν ποτέ το δυνατό μου σημείο :-( . Να φανταστείτε, τις φορές που χρειάζεται να πάρω δώρο για συγγενείς και φίλους γίνομαι ο πιο αναποφάσιστος άνθρωπος του κόσμου.

Μετά από πολλή σκέψη και περισυλλογή και μετά από μια ενδελεχή έρευνα στο διαδίκτυο εκατέληξα επιτέλους στην απόφαση να "χαρίσω" στη φίλη Azimuth τον ιδανικό άντρα πολυ-δώρο, πρόθυμο να κάνει όλες τις δουλειές του σπιτιού και να ικανοποιήσει κάθε απάιτησή σε χρόνο dt.

Ιδού λοιπόν

Φίλη Αzimuth να τον χαίρεσαι. :-)

Πάνω απ' όλα εύχομαι να'χεις κάθε χαρά, υγεία και οικογενειακή ευτυχία για το νέο χρόνο που μπαίνει και για όλους τους υπόλοιπους που θα'ρθουν....

Της φιλανθρωπίας το ανάγνωσμα πρόσχωμεν...!

Έχουν να λεν για τους Κύπριους ότι εν φιλάνθρωπος λαός και κατά πάσα πιθανότητα έχουν δίκαιο. Γι'αυτό και στην Κύπρο ανθούν κάθε λογής συλλόγοι αλλά και ιδιώτες που βασίζονται στη φιλανθρωπία του κόσμου.

Φιλανθρωπία! Ωραίο προτέρημα. Πόσο πολύ θα ήθελα να το έχω! Εν να μου πείτε τωρά, κοτζάμ ψευδώνυμο "Σαμαρείτισσα" τζιαι εν είσαι φιλάνθρωπη;;; Θα ήθελα πάρα πολύ να είμαι γιατί τον καιρό που ήμουν, ήταν ωραίο το συναίσθημα να προσφέρεις κάτι στους μη έχοντες. Όμως τα τελευταία χρόνια ακούω διάφορα και έγινα πάρα μα πάρα πολλά δύσπιστη. Και μαραζώνω που εν είμαι πλέον φιλάνθρωπη αλλά πληγώνομαι να ακούω ιστορίες για αγρίους για το πού εκαταλαλήξαν τα λεφτά που έδωσεν καλοπροαίρετα ο κόσμος που το υστέρημά του.

Από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω, ο κατάλογος εν ατέλειωτος! Για κείνους που μοιράζουν αρωματικά αυτοκινήτου στους δρόμους μαζί με φυλλάδια που γράφουν ότι έχουν λευχαιμία/καρκίνο/σοβαρή εγκεφαλοπάθεια αλλά βρίσκεις τους σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Κύπρου; (να πιστέψω δηλαδή ότι εν το ίδιο άτομο και έστειλε αντιπροσώπους σε όλη την Κύπρο;;) Για κείνους που πουλούν προϊόντα για να βοηθήσουν τάχα την τάδε φτωχή χώρα και τα τάδε φτωχά μωρά αλλά ακουστήκαν φήμες ότι τα παραπάνω λεφτά τρων τα οι "εκ των έσω" πριν παν στον προορισμό τους; Για κείνους που διαφημίουν ότι με το τάδε ευτελές ποσό το μήνα στηρίζεις ένα μωρό στην τάδε χώρα αλλά ακουστήκαν περιπτώσεις που κάποιος ετσέπωνε τα λεφτά και έγραφε ευχαριστήριες επιστολές απο ανύπαρκτα μωρά προς τους ευεργέτες τους; Για κείνους που τηλεφωνού και ζητούν να γραφτούν στους καταλόγους των κοινωνικών παντοπωλείων αλλά κυκλοφορούν με το τάδε πανάκριβο αυτοκίνητο και παν τριήμερα στην Αθήνα για να περάσουν το Σαββατοκυρίακο;  Για κείνους που κάποτε εγυρίζαν και επουλούσαν ημερολόγια για να βοηθηθεί τάχα η τάδε ελληνική κοινότητα στην τάδε χώρα αλλά έμαθα ότι τα ιδρυτικά μέλη του σωματείου εχτίσαν τριώροφα σπίτια χωρίς να κάμνου καμιά άλλη δουλειά πλην της συγκεκριμένης πώλησης; Για κείνους που προσποιούνται ότι έχουν κάποια αναπηρία (εν υπαινίσσομαι ότι εν όλοι ψεύτες, προς Θεού) και ζητούν οικονομική βοήθεια που τον κόσμο αλλά υπάρχουν μάρτυρες που τους είδαν να περπατούν κανονικά; Ποιον να αναφέρω και ποιόν ν'αφήσω πίσω... Μέχρι του παπά μου επουλήσαν του μια φορά λαχεία αξίας 20 ευρώ για μιαν υποτιθέμενη κλήρωση κάποιου υποτιθέμενου σωματείου και όταν μετά από καιρό ετηλεφώνησε στον αριθμό που αναγραφόταν για να ρωτήσει πληροφορίες, είπαν του το σωματείο εν ανύπαρκτο.

Είμαι πάρα πολλά νευριασμένη!

Πριν κάτι μέρες ήμουν κάπου για καφέ με κάτι φίλες μου και λίγο παρακάτω εγίνετουν ένα φιλανθρωπικό παζαράκι. Οι κοπέλες εσηκωθήκαν με όλη την καλή τους διάθεση να παν να δουν και να αγοράσουν κάτι για να βοηθήσουν. Ερωτήσαν με έκπληχτες "εν θα έρτεις κι εσύ;" και ακούσαν με ακόμα πιο έκπληχτες να απαντώ "εν θέλω να βοηθήσω"(κράξτε με ελεύθερα).

Λυπούμαι που έφτασα σε τούτην την κατάσταση και φαντάζομαι εφτάσαν και πολλοί άλλοι σαν εμένα. Και εν κρίμα γιατί ειδικά σε τούτην τη φάση που εν η Κύπρος τωρά, η φιλανθρωπία εν απαραίτητη...

Ξέρω, υπάρχει λύση: να δίνει καθένας τη βοήθεια του στοχευμένα κάπου συγκεκριμένα που ξέρει ότι υπάρχει ανάγκη. Αλλά δυστυχώς ακόμα και τούτο εμπεριέχει το ρίσκο να πιαστείς κορόιδο...

Κρίμα!

H εξολόθρευση του Μπιν Λάντεν

Όι όι, έννεν τούτο που ενομίσετε! Εν έχω όρεξη πρωινιάτικα της Κυριακής να μιλήσω για το γνωστό τρομοκράτη...

Εδώ και λίγο καιρό εμφανίστηκε μες το σπίτι ένα από κείνα τα συμπαθητικά πλην ενοχλητικά τρωκτικά, ήτοι ποντικός! Τόσα χρόνια, τους ποντικούς αποκαλούσα τους χαϊδευτικά "Μανωλίτο", εν ξέρω γιατί. Τούτου όσο και να ήθελα να του κολλήσω ένα συμπαθητικό παρατσούκλι, εν μου έφκαινε.

Είμαι φιλόζωο άτομο και δεν ενοχλώ ποττέ μου ούτε μυρμήγκι (τα κουνούπια εξαιρούντα για ευνόητους λόγους). Όλα κι όλα  όμως! Ποντικός μες το σπίτι και δη τρομοκράτης ποντικός έννεν λογικό να είναι ευπρόσδεκτος. Έπεφτα τη νύκτα και άκουα "γρούτσου γρούτσου". Εξύπνουν το πρωί και έβρισκα τα σφογγάρια του καναπέ μου "μαδημένα". Άφηνα κάτι πάνω στον πάγκο, έβρισκα το λειψό. Εν επήαιννεν άλλο!

Άρχισα με τα ανώδυνα μέτρα. Έβαλα ποντικοπαγίδα, εκείνο το είδος που εν σαν το κλουβάκι και βάζεις μέσα το τυρί. Τίποτε ο τρομοκράτης ποντικός! Έτρωεν όλα τα άλλα, το τυρί της ποντικοπαγίδας άθικτο. Είπαν μου να βάλω κάτι αυτοκόλλητες παγίδες για να πιαστεί πάνω. Εδοκίμασα το. Επιάστηκεν πάνω ό,τι βάλλει ο νους σου, από αράχνες μέχρι η παντόφλα μου. Ο τρομοκράτης άφαντος. Είπα εν πάει άλλο, λυπούμαι τον αλλά εν αντέχεται. Εν να βάλω φάκα, εκείνο το είδος που γυρίζει η "τσάκρα" και πιττώνει σε. Εγέμισα τα ερμαράκια και τους χώρους πίσω από τα έπιπλα. Τίποτε, μηδέν στο πηλίκο (κατα βάθος εχάρηκα). Είπα το του παπά μου, έφαεν μου τα αυτιά μου και τελικά έπεισε με με πολύ βαριά καρδιά να βάλουμε δηλητήριο (σσσ! ξέρω ότι απαγορεύεται!). Περνούν οι μέρες, άθικτο το "σιταράκι" (γιούπι!). Νομίζω εν σε κείνη τη φάση που του εκόλλησα το "Μπιν Λαντεν"!Εκατάντησα να σκέφτομαι ότι έπρεπε να καλέσω τις Ειδικές Δυνάμεις των ΗΠΑ για να τον εξολοθρεύσουν.

Ψες, εμάζεψα κάτι μικροσκουπίδια και ετοιμάζουμουν να τα πετάξω στον κάλαθο. Με το που ανοίω το ερμαράκι να τα βάλω στον κάδο, τσουπ βλέπω τον Μπιν Λάντεν να κάθεται μέσα στο σωρό των σκουπιδιών, να μασουλά κάτι γαριδάκια και να με κοιτάζει κατάματα. Ακόμα να καταλάβω πώς τα εκατάφερα να μεν πηδήσω 2 μέτρα ψηλά που τον φόον μου. Έμεινα και εκοίταζα τον ακίνητη κι εκείνος εμένα. Να πω το ήμαρτον μου, ελυπήθηκά τον. Πού ήβρα το θάρρος, εν ηξέρω, άρπαξα αστραπιαία τη τσάντα και έδησά την.

Μεν ανησυχείτε, όπως είπα και πιο πάνω, τα ζώα αγαπώ τα. Εν εσκέφτηκα να τον πειράξω. Επερπάτησα κάμποσα τετράγωνα στη γειτονιά με τη σακούλα των σκουπιδιών στα χέρια. Όποιος με είδε σίουρα εν να εσκέφτηκεν πως επέλλανα νυκτιάτικα. Έφτασα σ'ένα μεγάλο χωράφι, άνοιξα τη σακούλα και ίσα που επρόλαβα να δω τον Μπιν Λάντεν να πετάσσεται τζιαι να βουρά.

Επήεν τζείνος στο καλό κι επέστρεψα τζιαι εγώ ήσυχη τζιαι ικανοποιημένη στον καναπέ μου. Εξολόθρευση Μπιν Λάντεν- Mission accomplished!

 

Καλή Κυριακή everyone!

 

Περί έρωτος...

Καθώς διάβαζα σήμερα ένα άρθρο στην ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας lifo, έπεσα τυχαία σ'αυτή τη φράση που όπως πληροφορήθηκα λίγες γραμμές πιο κάτω είπε ο Charlie Chaplin σε μια επιστολή προς την κόρη του. Επειδή ένιωσα εκείνo που πολύ παραστατικά αποδίδει η αγγλική φράση "I couldn't agree more" , θέλησα να το γράψω εδώ... Η φράση λοιπόν ήταν:

 

 "Your naked body should only belong to those who fall in love with your naked soul"

Χίλια likes!

“Your naked body should only belong to those who fall in love with your naked soul.” Πηγή: www.lifo.gr Your naked body should only belong to those who fall in love with your naked soul

“Your naked body should only belong to those who fall in love with your naked soul.” Πηγή: www.lifo.gr

A-συνήθεις ύποπτοι!

Έτσι για να ξεφύγουμε λίγο απ'τη ρουτίνα της καθημερινότητας  και τη σκουριασμένη σκέψη...
Μου το είχαν στείλει παλιά σε e-mail, το ξανασυνάντησα σήμερα στο www.lifo.gr.
Δοκιμάστε το, έχει πλάκα. N'joy!

Με αεροπλάνα και βαπόρια...

Καθώς εμίλουν με μια φίλη μου και ένα επικείμενο ταξίδι χτες, ήρτεν στο νου μου η εικόνα του αεροδρομίου και εκατέλαβεν με ένα διφορούμενο συναίσθημα που μου δημιούργησε μια συναισθηματική σύγχυση. 

Τελειώνοντας το τηλεφώνημα αναρωτήθηκα γιατί να νιώθω έτσι και συνειδητοποίησα ότι το αεροδρόμιο ανέκαθεν ήταν καταχωρημένο στο υποσυνείδητό μου με ανάμεικτα συναισθήματα και ότι αν με έβαλλε κάποιος να το κατατάξω στα "in" ή στα "out"  της ζωής μου, εν θα ήξερα πού ακριβώς θα ήθελα να το τοποθετήσω . 

Το αεροδρόμιο έχει στην αντίληψη μου μια υπόσταση αντιφατική. Εν ο χώρος που μου προκαλεί χαρά και ενθουσιασμό κάθε φορά που ετοιμάζομαι για ταξίδι. Αλλά είναι ταυτόχρονα και ο χώρος που μου προκαλεί το αίσθημα της "απώλειας" κάθε φορά που αποχαιρετώ αγαπημένα πρόσωπα που φεύκουν μακριά και δυστυχώς τούτο εχρειάτηηκε να τ κάμω πολλές φορές μέχρι τώρα. 

Πέραν των συναισθημάτων μου, το ίδιο το αεροδρόμιο ως χώρος, εν σαν τη μέρα με τη νύκτα μαζί σε ένα πρόσωπο. Στον κάτω όροφο χαρές και πανηγύρια, ενώ ταυτόχρονα στον πάνω όροφο, δάκρυα και αποχαιρετισμοί.

Εν πάση περιπτώσει, καλό ταξίδι σε όσους ετοιμάζονται για πτήσεις... Καλά να περάσετε.

(αγαπημένε μου κι όμορφε ξένε μου, μου έλειψαν οι στιγμές που "ετοίμαζα ταξίδι μοναχά για πάρτη σου στα μεγαλα νησιά του μυαλού και του χάρτη σου") 

Γκρεμίστηκαν τα τείχη, η πόλις εάλω (το ασυνάρτητο ποστ)

Εδώ και κάτι μερόνυκτα οι σκέψεις και οι αναμνήσεις τριβελίζουν το μυαλό μου. Ξυπνούν τζιαι πεθανίσκουν συναισθήματα, ζωντανεύκουν τζιαι σβήνουν εικόνες. Σκόρπιες, αδέσποτες, σκέψεις παν τζι έρκουνται. Μεν δώσετε τζιαι πολλήν σημασία, ότι θκιαβάστε πιο κάτω μπορεί ναν ασυνάρτητο τζι ακατανόητο...

Κάποτε στην αρχαιότητα, όταν ένας Ολυμπιονίκης επέστρεφε στην πόλη του, οι προύχοντες εκατεδαφίζαν ένα κομμάτι των τειχών της πόλης. Ενιώθαν πως εν το εχρειάζουνταν πλέον για την άμυνα της πόλης. Εθεωρούσαν ότι η άμυνα της πόλης ήταν άνθρωποι αξιόμαχοι σαν τον Ολυμπιονίκη και τα τείχη ήταν περιττά. 

Τι ασχετοσύνες λαλώ, εν να μου πεις πάλε αγαπημένε μου(τζι όμορφε ξένε μου). Είδα το εχτές σ'ένα ντοκιμαντέρ τζι εθυμήθηκα σε. Ναι, εθυμήθηκα σε- Όι πως τόσον τζαιρόν εξέχασά σε.

Ο εσωτερικός μου κόσμος ήταν πάντα ταμπουρωμένος πίσω που ανθεκτικά τείχη. Τα συναισθήματα μου εκρατούσαν πάντα άμυνες με τον έξω κόσμο. Όμως εσύ εν ήσουν ποττε ο "έξω κόσμος" για μένα. Εγκρέμισα τα τείχη μου για χάρη σου τζιαι άφησα σε να σουλατσάρεις στην καρδιά μου ελεύθερα. Άφησα τον εαυτό μου να νιώθει ότι ήσουν κάτι δικό μου τζιαι εν εκράτουν πλεον άμυνες απέναντι σου. Η άμυνα μου για τον έξω κόσμο ήσουν πλέον εσύ.

Για σένα και από σένα,η πόλις εάλω...   once and forever

Το ηλιοτρόπιο - Ευγένιος Τριβιζάς

Έπεσα πάνω του τυχαία. Το διάβασα και με άγγιξε βαθιά, αν και,για να πω την αμαρτία μου, δεν ξέρω αν ταυτίζομαι περισσότερο με το ηλιοτρόπιο ή τον ήλιο... Όπως και να'χει, το βρήκα τόσο τρυφερό που δε μπορούσα παρά να το αναρτήσω...

Ήταν κάποτε ένα λιβάδι γεμάτο ηλιοτρόπια. Κι όλα αυτά τα ηλιοτρόπια κοιτούσαν ολημερίς με θαυμασμό τον ήλιο. Όταν ο ήλιος ήταν από κει, γύριζαν από κει. Όταν ο ήλιος ήταν από δω, γυρνούσαν από δω. Εκτός από ένα. 

Ένα μόνο ηλιοτρόπιο απ΄όλα τα ηλιοτρόπια του κάμπου δεν κοίταζε τον ήλιο. Όταν ο ήλιος ήταν από δω, το ηλιοτρόπιο αυτό κοιτούσε από κει. Όταν ο ήλιος ήταν από κει, το ηλιοτρόπιο κοιτούσε από δω 

"Μα γιατί δεν κοιτάς κι εσύ τον ήλιο τον ακριβοθώρητο όπως εμείς;" ρωτούσαν τ΄άλλα ηλιοτρόπια απορημένα. 

"Και γιατί να τον κοιτάω;" 

"Επειδή είναι χρυσός. Επειδή λάμπει κι ανασαίνει φως". 

"Ε και λοιπόν; Χαρά στο πράγμα! Ανασαίνει φως και κάτι έγινε" 

"Τι θες να πεις; Δεν σ΄αρέσει δηλαδή;" 

"Καλός είναι δεν λέω, αλλά όχι και να τον θαυμάζει κανείς απ΄το πρωί ίσαμε το βράδυ. Αλήθεια, δεν μπορώ να καταλάβω τι του βρίσκετε και τον κοιτάτε σαν χαζά, μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει".

"Δεν είναι στα καλά του, σκεφτόνταν τα ηλιοτρόπια "Ακούς εκεί, να μη θέλει να κοιτάζει τον ήλιο;" 

Και περνούσαν οι μέρες. Και όλα τα ηλιοτρόπια κοιτούσανε τον ήλιο, εκτός από κείνο το ηλιοτρόπιο το ένα, που κοιτούσε πάντα από την αντίθετη μεριά. 

"Δε μου λες; Γιατί δεν με κοιτάς;" το ρωτάει μια μέρα ο ήλιος 

"Άσε με ήσυχο" είπε το ηλιοτρόπιο 

"Πες μου, γιατί δε με κοιτάς;" ξαναρωτάει ο ήλιος. 

"Θέλεις αλήθεια να σου πω;" 

"Ναι" 

"Επειδή… θέλω να βγαίνεις μόνο για μένα. Μόνο για μένα να γελάς. Να λάμπεις μόνο για μένα. Εμένα μόνο να ζεσταίνεις" είπε το ηλιοτρόπιο. "Αν έβγαινες μόνο για μένα, τότε ναι θα σε κοιτούσα" "Μα δεν γίνεται αυτό" αποκρίθηκε ο ήλιος. "Δεν γίνεται να βγαίνω μόνο για σένα, να γελάω μόνο για σένα, εσένα μόνο να ζεσταίνω. Δεν γίνεται" 

"Τότε κι εγώ δεν θα σε κοιτάω" 

"Μα πρέπει μικρό ηλιοτρόπιο. Θα μαραθείς, αν δε με κοιτάς" 

"Και τι σε νοιάζει εσένα αν μαραθώ. Παράτα με" είπε το ηλιοτρόπιο. Δεν μίλησε ο ήλιος. Και το ηλιοτρόπιο κοιτούσε με πείσμα από την άλλη τη μεριά. Και περνούσαν οι μέρες και άρχισε να χλωμιάζει το ηλιοτρόπιο.

"Είδατε;" ψιθύρισαν τ' άλλα ηλιοτρόπια μεταξύ τους "Δεν κοιτάζει τον ήλιο και ορίστε.. Ιδού τα αποτελέσματα. Δεν το βλέπω καθόλου καλά. Να το θυμηθείτε ότι έτσι που πάει αργά ή γρήγορα θα μαραθεί". 

Είχε δίκιο. Κάθε μέρα που περνούσε το ηλιοτρόπιο γινόταν όλο και πιο χλωμό, ο μίσχος στα πέταλά του μαραινόταν, αλλά ούτε που γύριζε να κοιτάξει τον βασιλιά τον ήλιο. 

Παραξενεμένα τα ηλιοτρόπια, το άκουγαν να μιλάει μόνο του. "Φύγε" έλεγε "δε θέλω να σε βλέπω. Φύγε" 

Ώσπου ένα βράδυ, το τελευταίο κείνο βράδυ, όταν όλα τ΄άλλα ηλιοτρόπια είχαν αποκοιμηθεί, μέσα στη νύχτα, μέσα στη σιωπή, πρόβαλε ο ήλιος. Πρώτη φορά έβγαινε το βράδυ. Δεν είχε ξαναγίνει κάτι τέτοιο. Βγήκε κι έδιωξε το σκοτάδι και πλημμύρισε μ΄ένα χρυσαφένιο φως, μαγευτικό φως τ΄όνειρό του. 

"Ήρθες;" είπε το ηλιοτρόπιο. 

"Ήρθα" είπε ο ήλιος 

"Μόνο για μένα;" 

"Μόνο για σένα" αποκρίθηκε ο ήλιος "Έλα". 

Ένιωσε ανάλαφρο το ηλιοτρόπιο, τόσο ανάλαφρο σαν να μη το έδενε η ρίζα του στο χώμα. Λες κι έγιναν φτερά τα φύλλα του, αφέθηκε ν΄ανεβαίνει.. Κι ανέβαινε, όλο ανέβαινε.. Ήταν τόσο μαγευτικός ο ουρανός, τόσο φωτεινός, δεν γίνεται πιο φωτεινός.. Κι έφτασε κοντά στον ήλιο. Κι από κει ψηλά είδε όλες τις θάλασσες, κι όλα τα λιβάδια, είδε λίμνες, είδε λιμώνες, είδε δάση, είδε ροδώνες και χώρες μαγικές και κόρφους μυστικούς και νησιά που ταξιδεύανε στο κύμα και πράσινα ποτάμια που στραφτάριζαν κι ολόλευκα πουλιά πάνω απ΄τα βουνά τ΄ασημένια. 

"Έλα κοντά μου" είπε ο ήλιος. Το ηλιοτρόπιο πήγε κοντά. 

"Πιο κοντά" είπε ο ήλιος. Το ηλιοτρόπιο πήγε πιο κοντά. 

"Κοίτα με" είπε ο ήλιος "Κοίτα με ηλιοτρόπιο" Το ηλιοτρόπιο τον κοίταξε. 

"Εσένα μόνο" είπε ο ήλιος, και το άγγιξε με την ανάσα του. 

Κι ένιωσε την ανάσα εκείνη να το καίει σαν πυρετός, σαν φλόγα να το αγκαλιάζει, σαν αστραπή θαμπωτική να το πονά κι ήταν όλα ένα χρυσάφι μέσα του, ολόγυρά του. Φλόγα θαμπωτική ο ουρανός απ΄άκρη σε άκρη. Κι ένιωσε τα φυλλοκάρδια του ν΄ανοίγουν, να γλιστράνε, να σκορπάν τα σπόρια του, να πέφτουν δάκρυ και βροχή στις θάλασσες του κόσμου κι όπως αγγίζαν τον αφρό, όπως άγγιζαν το κύμα σπίθες ξενες να πηδούν, μυριάδες ηλιοτρόπια να βλασταίνουν στη στιγμή, κύματα κι άλλα κύματα από ηλιοτρόπια χρυσά, ήλιοι λουλουδένιοι που στραφτάριζαν ολούθε ονειρικά, θάλασσες απέραντες χωρίς αρχή και τέλος.

Είχε συννεφιά τ΄άλλο πρωί. Δεν βγήκε τη μέρα εκείνη ο ήλιος. Κατασκότεινος ο ουρανός, λες κι ήταν βουρκωμένος . Το ηλιοτρόπιο έγερνε στο μίσχο του ξερό, καψαλισμένο, δίχως δροσιά, χωρίς πνοή, ανάμεσα στα δροσά ηλιοτρόπια του κάμπου. 

"Τά΄θελε και τά΄παθε" είπε ένα ηλιοτρόπιο 

"Πήγαινε γυρεύοντας" είπε ένα άλλο. Έτσι είπαν. 

Έτσι είπαν και το λυπήθηκαν. Το λυπήθηκαν επειδή κανένα τους δε μάντεψε, πόσο μεγάλη ήταν η αγάπη του, κανένας δεν έμαθε ποτέ το τελευταίο όνειρό του.

And the oscar goes to...

O φίλος nikos mous από το μπλογκ http://antithetoikosmoi.blogspot.gr/  με ενημέρωσε χτες ότι μου απένειμε το πιο κάτω βραβείο και τον ευχαριστώ πολύ γι'αυτό.

 Συνεχίζω λοιπόν με τη σειρά μου το μλογκοπάιγνιο που αφορά την απονομή βραβείων ακολουθώντας τους κανόνες που βρήκα σε σχετικό ποστ του φίλου Νίκου.

Οι κανόνες είναι:

1.- Αναφέρεις ποιος σου χάρισε το βραβείο και τον ευχαριστείς.

2.- Απάντησε στις παρακάτω ερωτήσεις.*

3.- Δίνεις με τη σειρά σου βραβείο σε 11 blogs με λιγότερα από 200 μέλη.

4.- Ενημέρωσε τους για το βραβείο.

5.- Ακολουθείς το blog που σου το χάρισε.

 
* Οι ερωτήσεις-απαντήσεις:

1)Τι σας οδήγησε να ξεκινήσετε το blog σας;

Η ανάγκη μου να εκφραστώ, η ανάγκη μου να ακούσω απόψεις διαφορετικές από τις δικές μου, η ανάγκη μου να τηρήσω ένα ειδος ηλεκτρονικού ημερολογίου με σκέψεις και σημεία σταθμούς στη ζωή μου, η αγάπη μου για την τεχνολογία...  ίσως και χίλιοι άλλοι δυο λόγοι που αυτή την στιγμή δεν περνούν από τομυαλό μου.

2)Ποιο το θέμα του blog σας/με τι ασχολείται.

Δε θα έλεγα ότι έχει συγκεκριμένο θέμα (αν και ξεκίνησε σαν αφιέρωση σε ένα πολύ αγαπημένο πρόσωπο). Ασχολείται με ό,τι με απασχολεί και κλέβει χρόνο από την σκέψη μου...

 

3)Από πού βρίσκεται την έμπνευσή σας.

Από τη ζωή, τους ανθρώπους, τις χαρές ή τις λύπες μου...

4)Σχεδιάζεται από πριν το περιεχόμενο του blog σας;

Μπα! Δεν είχα καν πρόθεση να το δημιουργήσω. Ήταν '"παιδί" της αυθόρμητης στισμής.

 

5)Έχετε νέες ιδέες για το blog σας;

Δεν ξέρω ποιες ιδέες θεωρούνται "παλιές" και ποιες "νέες" για να απαντήσω. Υποθέτω όμως ότι ακολουθώ την πεπατημένη οδό :-)

6)Πόσο χρόνο αφιερώνετε στο blog σας;

Αναλόγως... Άλλοτε 1-2 ώρες τη μέρα, άλλοτε καθόλου...

 

7)Ποια είναι η καλύτερη στιγμή για εσάς να δημιουργήσετε;

Η στιγμή της μεγάλης χαράς ή της μεγάλης λύπης, η στιγμή που τα συναισθήματά μου βρισκονται σε έξαρση (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό)

8)Τι θα θέλατε να ξέρει ο κόσμος για εσάς;

 Χμ...  Για τα προσωπικά μου στοιχεία, μάλλον τίποτα. 

κατά τα άλλα θα ήθελα να ξέρει ότι έχω ένα "αυτί" που είναι παντός καιρού πρόθυμο ν'ακούσει αυτό που θέλει κάποιος να πει και ότι είναι μεγάλη μου χαρά να ανταλλάζω απόψεις με όποιονδήποτε για το οποιοδήποτε θέμα

9)Ποια είναι τα χόμπι σας;

Το διαδίκτυο και ο κινηματογράφος είναι τα σταθερά μου χόμπι. Κατά καιρούς ασχολούμαι και με άλλα: κηπουρική, μαγειρική, αθλήματα,  αναλόγως του ελέυθερου χρόνου και της διάθεσης μου

Απονέμω λοιπόν κι εγώ με τη σειρά μου το βραβείο στα παρακάτω μπλογκς (με τυχαία σειρά):
1) http://drprasinada.blogspot.com/
2)  http://oilaomon.blogspot.com/
3)  http://lostprincecy.blogspot.com/
4)  http://mana-mia.blogspot.com/
5)  http://serenitycy.blogspot.com/
6)  http://the-red-thin-line.blogspot.com
7) http://alterego-blueprints.blogspot.com/
8)  http://diasporos.blogspot.com/
9)  http://kleistologio.blogspot.com/
10)  http://post-babylon.blogspot.com/
11)  http://antithetoikosmoi.blogspot.gr/

Γεια χαρά σε όλους! Καλό Σαββατοκυρίακο
  

Η Μαύρη Λίστα

Το θέμα παλιό και χιλιοειπωμένο. Τόσο τετριμμένο και μπανάλ που με κουράζει και μόνο να το σκέφτομαι, όχι να το περιγράφω κιόλας. Αποφάσισα να το γράψω εδώ για να ανατρέχω και να το θυμάμαι και γιατί το να τηρώ ημερολόγιο είναι μια ενέργεια που κάποτε απέβηκε μοιραία και μου άφησε παιδικά τραύματα...

Ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη από τους άντρες της μπλογκόσφαιρας. Τα παρακάτω αποτελούν προσωπικές μου απόψεις (πολύ θα ήθελα να έλεγα κιόλας ότι ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματικότητα αλλά δυστυχώς...)

Μου δημιουργήθηκε λοιπόν η εξής εντύπωση: Σου την πέφτει ένας άντρας; Δύο ενδεχόμενα θα συμβούν: α) θα ενδώσεις β)θα γίνεις εχθρός του επειδή δεν ενέδωσες. Το να καταλήξετε φίλοι δεν υπάρχει καν στα προγνωστικά.  Όσες μα όσες φορές μου την έπεσε ένας άντρας που δεν μπορούσα να τον δω ερωτικά, προσπαθούσα με τον πιο ήπιο και διακριτικό τρόπο να του εξηγήσω ότι δεν ενδιαφέρομαι και θα ήθελα να είμαι φίλη του. Σε όλες τις περιπτώσεις το αποτέλεσμα ήταν:  α) έμπαινα αμέσως στη μάυρη λίστα  ή  β)δήλωνε ότι θα μείνουμε φίλοι με απώτερο σκοπό να συνεχίσει το εκ του σύνεγγυς πρήξιμο, να καταλάβει eventually ότι δε βγαίνει πουθενά και να γίνει αυτόματα θανάσιμος εχθρός μου. 

Ελεος ρε άντρες! Μα γιατί το κάμνετε τούτο;;;;;; Εν τόσο δύσκολο να δεχτείτε το ''όχι" ως απάντηση;;;

Πώς γίνεται πχ μέχρι χτες να σου τάζει κάποιος τον ουρανό με τ'άστρα και σήμερα να κάμνει ότι εν σε ξέρει επειδή εν του έκατσες;

Προσωπικά εκουράστηκα με τούτην την ιστορία. Την επόμενη φορά που θα "σουλατσάρει" κάποιος γύρω μου, θα δοκιμάσω να του πω πως γουστάρω γυναίκες μπας και έτσι δεν πληγωθεί ο εγωισμός του και γλιτώσω τη μαύρη λίστα. 

Οι Ιούδες κάποτε είχαν φιλότιμο

Πικρή και επίκαιρη αλήθεια...

Καλή Ανάσταση σε όλους. Καλά να περνάτε...

Θέλω να μου χαρίσεις κάτι...

Επειδή κάποια πράγματα στη ζωή είναι σπάνια και ανεκτίμητης αξίας... Επειδή οι άνθρωποι που αγαπούμε και αγαπιόμαστε απ'αυτούς είναι ο λόγος που κάνει τη ζωή να φαντάζει υποφερτή και ωραία. Επειδή τα γεγονότα των τελευταίων βδομάδων μ'έκαναν να εκτιμήσω περισσότερο από ποτέ τους ανθρώπους που έχω δίπλα μου. Επειδή η αγάπη έχει τη δύναμη να μετακινήσει βουνά. Επειδή τα "φανταχτερά" και τα "ακριβά" δε με συγκίνησαν ποτέ. Επειδή για τους ανθρώπους που αγαπώ θα πήγαινα περπατητή ως το φεγγάρι. 

Για όλους αυτούς τους λόγους και για πολλούς ακόμα άλλους βρίσκω αυτό το ποίημα τρυφερό και συγκινητικό...

                             Θέλω να μου χαρίσεις κάτι



- Θέλω να μου χαρίσεις κάτι. 
- Ό,τι θες. 
- Ό,τι θέλω; Τ' ορκίζεσαι; 
- Στ' όρκίζομαι.
- Είναι δύσκολο.
- Δεν πειράζει.
- Είναι ακριβό.
- Δεν με νοιάζει.
- Είναι σπάνιο.
- Τόσο το καλύτερο.
- Είναι επικίνδυνο.
- Δεν φοβάμαι.
- Μπορεί να καείς άμα το πιάσεις.
- Θα γίνω νερό να σβήσω την φωτιά.
- Μπορεί να σου γλιστρήσει απ' τα χέρια και να φύγει.
- Θα το ξαναπιάσω.
- Μπορεί να πάει πολύ μακριά.
- Θα το κυνηγήσω.
- Μπορεί να χαθεί στον ουρανό.
- Θα γίνω πουλί να το ψάξω.
- Μπορεί να βυθιστεί στη θάλασσα.
- Θα γίνω αγκίστρι να το πιάσω.
- Μπορεί να πνιγεί στο σκοτάδι.
- Θα περιμένω τα χαράματα.
- Μα μπορεί να διαλυθεί ως τότε.
- Θα φέρω τ' άστρα να φωτίσουν πιο νωρίς.
- Είναι τόσο μικρό, δεν θα μπορέσεις να το πιάσεις.
- Θα ζητήσω σ' ένα μυρμήγκι να με βοηθήσει.
- Κι αν είναι μεγάλο σαν σπίτι;
- Θα φέρω γερανό.
- Κι αν είναι μεγάλο σαν βουνό;
- Θα φέρω ένα γερανό πιο μεγάλο από βουνό.
- Υπάρχει;
- Θα τον φτιάξω.
- Που ξέρεις να φτιάχνεις γερανούς;
- Δεν ξέρω.
- Τότε;
- Τότε θα μάθω.
- Από που;
- Από τα βιβλία.
- Κι αν δεν το λένε τα βιβλία;
- Θα βρω τον γέροντα που φτιάχνει γερανούς.
- Κι αν έχει πεθάνει;
- Θα βρω τον άλλον γέροντα.
- Ποιον άλλον γέροντα;
- Εκείνον που ξέρει όλα τα βότανα.
- Όλα τα βότανα;
- Όλα τα χόρτα και τα μικρά άνθη του αγρού. Ξέρει τι μάγια κρύβουν.
- Και πως θα φέρει εκείνος το βουνό;
- Όχι εκείνος, εγώ. Θα μου δώσει βότανα να πιω, να γίνω τόσο δυνατός, που θα μπορέσω να το σηκώσω το βουνό.
- Εμένα θα μπορείς να με πάρεις αγκαλιά;
- Πάντα.
- Τώρα.
- Τώρα. Έλα, τι θέλεις;
- Θέλω να μου χαρίσεις κάτι.
- Ό,τι θέλεις.
- Ό,τι, ό,τι θέλω, τ' ορκίζεσαι;
- Στ' ορκίζομαι.
- Θέλω ... θέλω κάτι που δεν υπάρχει πουθενά.
- Να το φτιάξουμε.
- Με τι;
- Με τι θέλεις;
- Δεν ξέρω.
- Να το φτιάξουμε με ξύλο καρυδιάς και χρυσά καρφιά.
- Όχι, όχι δεν είναι έτσι.
- Να το φτιάξουμε με πούπουλα και ψίχουλα, με σταγόνες και γαργαλήματα και να του βάλουμε ένα κλειδί να το κουρδίζεις.
- Όχι, όχι, δεν θέλω κλειδί.
- Γιατί;
- Μπορεί να το χάσω.
- Θα στο κρεμάσω στον λαιμό.
- Μπορεί να χαθώ κι εγώ.
- Θα έρθω να σε βρω.
- Κι αν δεν μπορείς να με βρεις;
- Θα μπορέσω.
- Κι αν είναι σκοτάδι;
- Θ' ανάψω κερί.
- Κι αν λιώσει το κερί;
- Ως τότε θα σ' έχω βρει.
- Κι αν όχι;
- Θα ψάχνω ώσπου να σε βρω.
- Πόσο θα ψάχνεις;
- ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ!
- Τι θα πει για πάντα;
- Ότι Σ' ΑΓΑΠΩ!
- Κι εγώ τι θα κάνω ώσπου να με βρεις;
- Μπορείς να κοιμηθείς.
- Που;
- Κάτω από μια μυρσινιά.
- Που έχει μυρσινιές;
- Παντού.
- Έχει και λιοντάρια παντού;
- Όχι.
- Που έχει λιοντάρια;
- Στην ζούγκλα.
- Είναι κοντά η ζούγκλα;
- Πολύ μακριά. Στην άλλη άκρη του κόσμου...
- Δεν μπορούν να έρθουν εδώ ποτέ;
- Ποτέ.
- Τ' ορκίζεσαι;
- Στ' ορκίζομαι.
- Ξέχασα τι θα πει για πάντα.
- Θα πει ότι σ' αγαπώ.
- Πόσο;
- Ως τον ουρανό.
- Ναι, ναι. Να κοιμηθώ τώρα;
- Ναι.
- Θα με πάρεις αγκαλιά;
- Ναι.
- Θέλω να μου χαρίσεις κάτι.
- Ό,τι θέλεις.
- Ό,τι, ό,τι θέλω, τ' ορκίζεσαι;
- Ναι.

                                                              Ανθή Δοξιάδη

Ντραπείτε τζιαι λλίον!

Διάβασα πριν λίο μιαν ανάρτηση άρθρου στο pathfinder (παραθέτω και το link παρακάτω) και για χιλιοστή φορά ένιωσα κορόιδο. Ντραπείτε τζια λλίον ρε! Ντραπείτε! Εν έχετε ίχνος συνείδησης! Εσιχάθηκα σας τέλεια!

Παραθέτω απόσπασμα της είδησης που διάβασα στην ηλεκτρονική διεύθυνση:

 http://news.pathfinder.gr/world/870668.html

Θαυμάστε τους! Να τους χαιρόμαστε τους προύχοντες του τόπου! 

 

"Πολιτικοί απ' όλα τα κόμματα έπαιρναν δάνεια αλλά αποπλήρωναν μόνο ένα μέρος και τα υπόλοιπα σβήνονταν χαριστικά . Εμπλέκονται και δήμαρχοι ή συνδικαλιστές:

Τη λίστα της ντροπής, παρουσιάζει σήμερα η εφημερίδα το Έθνος.

Διαγραφές χρεών από την Τράπεζα Κύπρου

• Ξενοδοχειακή εταιρεία Τ.Η.Ε που -σύμφωνα με το έγγραφο- είναι συνδεόμενη με ΑΚΕΛ - ΠΕΟ και ως φυσικά πρόσωπα καταγράφονται οι ΦΕ. ΚΥ. ΚΛ. ΑΛ. (αρχικά επωνύμων) είδε τον Μάιο του 2012 να διαγράφεται το συνολικό ποσό δανείου που είχε πάρει ύψους 2..813.000 ευρώ
• Παγκύπρια Εργατική Ομοσπονδία (ΠΕΟ), με αναφορά και πάλι τους ΦΕ. και ΚΥ., από δάνειο ύψους 554.000€ χαρίστηκε το υπόλοιπο ύψους 193.000€ και πάλι τον Μάιο του 2012
• Εταιρία N.M.G., που σύμφωνα με το έγγραφο συνδέεται με κορυφαίο στέλεχος του ΑΚΕΛ Ν.Κ., είχε λάβει δάνειο ύψους 1.830.000€ αλλά της χαρίστηκαν 111.000€ τον Μάρτιο του 2007 και τον Ιανουάριο του 2008
•  Γνωστός πρώην βουλευτής του ΔΗΣΥ Π.Π. είχε πάρει δάνειο 168.000€. Αποπλήρωσε τις 67.000€ και τα 101.000 διαγράφηκαν τον Οκτώβριο του 2009
• Εταιρία At.ltd που συνδέεται με τον βουλευτή του ΔΗΣΥ, Σ.Σ., πήρε δάνειο 61.000€ αλλά τον Αύγουστο του 2010 διαγράφηκαν οι 11.000€
• Εταιρία Cy.Ind.Ltd, που ανήκει στον Αχ.Κ., αδελφό πρώην υπουργού του ΔΗΚΟ Μ.Κ., είχε πάρει δάνειο 1.595.00€ και πλήρωσε μόνο τις 310.00€ και τον Μάιο του 2011 διαγράφηκαν 1.285.000€!
• Στον πρώην βουλευτή του ΔΗΣΥ Σ.Χ. από δάνειο 58.000€, διαγράφηκε τον Απρίλιο του 2007 το ποσό των 26.000€
• Σε πρώην βουλευτή του ΔΗΣΥ Ε.Σ. είχε πάρει δάνειο 84.000€ και είδε να του διαγράφονται οι 16.000€ τον Ιούλιο του 2008
• Στον πρώην δήμαρχο μεγάλης πόλης που πρόσκειται στο ΑΚΕΛ Α.Μ. είχε χορηγηθεί δάνειο 105.000€ και διαγράφηκαν 17.000€ τον Νοέμβριο του 2008
• Στην εταιρία M.Th.Group της Λ.Π., νύφης του βουλευτή του ΔΗΚΟ Α.Κ., από δάνειο 625.000€ διαγράφηκε το ποσό των 330.000€ τον Αύγουστο του 2009
• Στην εταιρία Xen&Co της Μ.Ξ, συγγενούς μέλους της Δ.Σ. της Τράπεζας, από δάνειο 839.000€ διαγράφονται τα 237.000€ με ημερομηνίες αναφοράς Δεκέμβριο του 2007, Ιούλιο του 2008 και Σεπτέμβριο του 2010
• Η εταιρία που φέρει το όνομα του ιδιοκτήτη της, πρώην υπουργού, προέδρου κόμματος και στελέχους του ΔΗΣΥ, Τ.Χ. είχε πάρει δάνειο 708.000€ και διαγράφηκαν 399.000€. Η διαγραφή έγινε στον Μάρτιο του 2007 και του 2008

Στην Ελληνική Τράπεζα

• Η εταιρία T.Trading Co Ltd του Ν.Κ., βουλευτή μικρού κόμματος, από δάνειο 1.654.000€, τον Δεκέμβριο του 2008 διαγράφηκαν 543.000€

Στη Λαϊκή Τράπεζα

• Διαγραφή χρέους 39.000€ 2012 για τον Αρ.Γ. πρώην βουλευτής του ΑΚΕΛ
• Διαγραφή οφειλής του ύψους 71.000€ τον Ιούνιο του 2011 για τον Αν.Γ. πρώην βουλευτή του ΔΗΣΥ
• 54.000€ διαγράφηκαν από οφειλή του Σ.Χ, πρώην βουλευτή του ΔΗΣΥ (του είχε διαγραφή χρέος και από την Κύπρου)
• Εταιρία που κορυφαίος Κύπριος πολιτικός διαθέτει το 51% των μετοχών της, εμφανίζεται να έχει κάνει συμφωνία για διαγραφή χρέους ύψους 5,8 εκατομμυρίων δολαρίων με την υποσημείωση πως η διαγραφή έχει υπολογιστεί για το 2014
• Στην Π.Α. πρώην σύζυγο κορυφαίου υπηρεσιακού στελέχους του ΥΠΕΞ, Ν.Α., διαγράφηκε το 2010 οφειλή 18.500€
• Σε εταιρία που ανήκει στον εν ενέργεια πρέσβη Π.Ν. διαγράφηκε το 2012 το ποσό των 14.000€ "

Άντε λαέ της Κύπρου, το χέρι στην τσέπη να πληρώσουμε τα σπασμένα! Περαστικά μας! Καλά κρασιά!

Κάλβος, πιο επίκαιρος από ποτέ!

 Ευχαί

Της θαλάσσης καλλίτερα

φουσκωμένα τα κύματα
'να πνίξουν την πατρίδα μου
ωσάν απελπισμένην,
      έρημον βάρκαν.    
                    

     Στην στεριάν, στα νησία
καλλίτερα μίαν φλόγα
'να ιδώ παντού χυμένην,
τρώγουσαν πόλεις, δάση,
        λαούς και ελπίδας.     

                 ΄.
    Kαλλίτερα, καλλίτερα
διασκορπισμένοι οι Έλληνες
'να τρέχωσι τον κόσμον,
με εξαπλωμένην χείρα
                ψωμοζητούντες·     
                   

    

 Παρά προστάτας 'νάχωμεν...

Και κλάμα ο λαός!

Εν θα μιλήσω για την Τρόικα, ούτε για το κούρεμα, ούτε για το μνημόνιο. Όχι γιατί δε με νοιάζει ή δε με επηρεάζει, αλλά γιατί ήδη ειπώθηκαν πολλά (τι άλλο απομένει να πούμε πια;).  Έτσι κι αλλίως εννεν στο χέρι μας. Εν να αποφασίσουν οι "ειδήμονες" που παίζουν το μέλλον μας στα ζάρια...

Μέσα στο όλο κλίμα οδυρμού και θλίψης που με διακατείχε μες τούτες τες κρίσιμες ώρες (όπως και όλους εσάς εκεί έξω, είμαι σίουρη), έπεσα τυχαία πάνω σε κάτι στατιστικά στοιχεία για το κλάμα και είπα να τα παραθέσω δαμέ. Ορίστε λοιπόν:

Επιστημονικές έρευνες έδειξαν ότι:

• 77% του... κλάματος συμβαίνει στο σπίτι (ναι, αλλά έλα τωρά που θα κλαίμε "για" το σπίτι...)
• 70% των ανθρώπων που κλαίνε δεν προσπαθούν να το κρύψουν (μα κρύφκεται;;;)
• 40% των ανθρώπων κλαίνε μόνοι και συνήθως το βραδάκι (χμ..  η νύκτα πάντα κάμνει τα πράματα να φαίνονται χειρότερα)
• 20% των ανθρώπων που κλαίνε συνεχίζουν περισσότερο από μισή ώρα (νομίζω ανεβάσαμεν τον μέσο όρο τούτες τες μέρες δαμέ στην Κύπρο :/ )
• 15% συμβαίνει στη δουλειά ή στο αυτοκίνητο ( επιβεβαιώνω αυτο με το αυτοκίνητο!)
• 8% κλαίνε περισσότερο από μία ώρα μάλλον εν για τους Κυπραίους που μιλά...)
• 47 φορές κλαίνε κατά μέσο όρο οι γυναίκες τον χρόνο (δηλώνω ευθαρσώς ότι υπερβαίνω κατά πολύ τον μέσο όρο)
• 7 φορές τον χρόνο κλαίνε κατά μέσο όρο οι άνδρες (αρα το "οι άντρες δεν κλάινε" δεν είναι αστικός μύθος...)

Και ακόμα κάτι για το κλάμα. Υπάρχουν 3 είδη δακρύων:

1. ΤΑ ΒΑΣΙΚΑ ΔΑΚΡΥΑ: προκαλούνται για να διατηρούν υγρή και προστατευμένη την επιφάνεια του ματιού

2. ΤΑ ΑΝΤΑΝΑΚΛΑΣΤΙΚΑ ΔΑΚΡΥΑ: προκαλούνται ως αντίδραση σε ερεθισμούς

3. ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΑ ΔΑΚΡΥΑ: έχουν διαφορετική σύσταση απ΄ ό,τι τα δάκρυα των παραπάνω κατηγοριών. Περιέχουν και εγκεφαλίνη, που είναι φυσικό αναλγητικό

Και  κλαααααααααμα ο λαός. Περαστικά μας  :(   (γλουπ!)

Το δέντρο που έδινε... Σελ Σιλβερστάιν (Αφιερωμένο σε όλες τις ψυχές που ξέρουν να δίνονται)

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια μηλιά και αγαπούσε ένα αγοράκι.

Και κάθε μέρα το αγόρι θα ερχόταν και θα μάζευε τα φύλλα του και θα έφτιαχνε στέμματα παίζοντας τον βασιλιά του δάσους.

Σκαρφάλωνε στον κορμό του και τραμπαλιζόταν στα κλαδιά του και έτρωγε τα μήλα του.

Και έπαιζαν κρυφτό.

Κι όταν κουραζόταν το αγόρι πλάγιαζε στη σκιά του δέντρου.

Και το αγόρι αγαπούσε το δέντρο πάρα πολύ.

Και το δέντρο ήταν ευτυχισμένο.

Μα ο χρόνος περνούσε.

Και το αγόρι μεγάλωσε.

Και το δέντρο έμενε συχνά μόνο του.

Τότε μια μέρα το αγόρι ήρθε στο δέντρο και το δέντρο είπε «έλα, Αγόρι, έλα και σκαρφάλωσε στον κορμό μου, κάνε κούνια στα κλαδιά μου και φάε τα μήλα μου και παίξε στον ίσκιο μου και γίνε ευτυχισμένο.»

«Είμαι πολύ μεγάλο για να σκαρφαλώνω και να παίζω», απάντησε το αγόρι.
«Θέλω να αγοράζω πράγματα και να περνάω καλά. Θα ήθελα κάποια χρήματα. Μπορείς να μου δώσεις μερικά;»
«Λυπάμαι», είπε το δέντρο, «αλλά δεν έχω χρήματα. Μόνο φύλλα και μήλα έχω. Πάρε τα μήλα μου, Αγόρι, και πούλησέ τα στην πόλη. Έτσι θα κερδίσεις χρήματα και θα είσαι ευτυχισμένο.»

Και το αγόρι σκαρφάλωσε στο δέντρο και αφού μάζεψε τα μήλα του τα πήρε μαζί του.

Και το δέντρο ήταν ευτυχισμένο.

Αλλά το αγόρι έμεινε μακριά από το δέντρο για πολύ καιρό…και το δέντρο ήταν δυστυχισμένο.

Και τότε, μια μέρα, το αγόρι ήρθε πάλι πίσω και το δέντρο τραντάχτηκε από τη χαρά του και είπε

«έλα, Αγόρι, σκαρφάλωσε στον κορμό μου και τραμπαλίσου στα κλαδιά μου και γίνε ευτυχισμένο.»
«Έχω πολλές δουλειές για να σκαρφαλώνω σε δέντρα», είπε το αγόρι.
«Θέλω ένα σπίτι για να με ζεσταίνει», είπε.
«Θέλω μια γυναίκα και θέλω και παιδιά, γι” αυτό χρειάζομαι ένα σπίτι. Μπορείς εσύ να μου δώσεις ένα σπίτι;»
«Δεν έχω σπίτι να σου δώσω», απάντησε το δέντρο.
«Το δάσος είναι το σπίτι μου, αλλά μπορείς να κόψεις τα κλαδιά μου και να χτίσεις ένα σπίτι. Τότε θα είσαι ευτυχισμένος.»

Και έτσι το αγόρι έκοψε τα κλαδιά του δέντρου και τα πήρε μαζί του για να χτίσει το σπίτι του.

Και το δέντρο ήταν ευτυχισμένο.

Αλλά το αγόρι έλειψε για πολύ καιρό. Και όταν επέστρεψε, το δέντρο ήταν τόσο ευτυχισμένο που μόλις που μπορούσε να μιλήσει.

«Έλα, Αγόρι, έλα και παίξε.»
«Είμαι πολύ γέρος και θλιμμένος για να παίξω», είπε το αγόρι. «Θέλω μια βάρκα που να με πάει κάπου πολύ μακριά. Μπορείς να μου δώσεις μια βάρκα;»
«Κόψε τον κορμό μου και φτιάξε μια βάρκα» είπε το δέντρο. «Τότε θα μπορέσεις να ταξιδέψεις και να είσαι ευτυχισμένο.»

Τότε το αγόρι έκοψε τον κορμό του δέντρου και έφτιαξε μια βάρκα και ταξίδεψε μακριά.

Και το δέντρο ήταν ευτυχισμένο….αλλά όχι αληθινά.

Μετά από πολύ καιρό το αγόρι ξαναγύρισε.

«Λυπάμαι, Αγόρι, αλλά δεν έχω πια τίποτα να σου δώσω. Τα μήλα μου τέλειωσαν.»
«Τα δόντια μου είναι πολύ αδύναμα πια για μήλα», απάντησε το αγόρι.
«Τα κλαδιά μου κόπηκαν. Δε μπορείς να κάνεις κούνια σ” αυτά», είπε το δέντρο.
«Είμαι πολύ γέρος πια για να κάνω κούνια», είπε το αγόρι.
«Ο κορμός μου κόπηκε», είπε το δέντρο, «δε μπορείς να σκαρφαλώσεις»
«Είμαι πολύ κουρασμένος για να σκαρφαλώνω» , είπε το αγόρι.
«Λυπάμαι», απάντησε το δέντρο, «μακάρι να μπορούσα να σου δώσω κάτι. Αλλά δε μου έχει μείνει πια τίποτα. Είμαι μόνο ένα γερασμένο κούτσουρο. Λυπάμαι…»
«Δε χρειάζομαι πολλά πια», είπε το αγόρι, «μόνο ένα ήσυχο μέρος να καθήσω και να ξεκουραστώ. Είμαι πολύ κουρασμένος.»
«Τότε» είπε το δέντρο ισιώνοντας όσο μπορούσε τον κορμό του, «ένα παλιό κούτσουρο είναι ένα καλό μέρος να καθήσεις και να ξεκουραστείς. Έλα, Αγόρι, κάθισε. Κάθισε και ξεκουράσου.»

Και το αγόρι κάθησε και ξεκουράστηκε.

Και το δέντρο ήταν ευτυχισμένο.

Καιρός να κάνω κάτι πια σωστό, να γράψω ένα γράμμα και σε μένα...

Η ηλεκτρονική διεύθυνση http://ohlife.com/timecapsule σας δίνει την ευκαιρία να γράψετε ένα γράμμα... στο  μελλοντικό εαυτό σας.