τα πιο ωραία μας ταξίδια
δεν τα ταξιδέψαμε ακόμη
Σε περιμένω...
ΕΛΑ
Θα μετρήσω ώς το δέκα ....
Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου 2012
Ουδέν μονιμότερο του προσωρινού;;
Κάποιοι έρχονται στη ζωή μας για να μείνουν μόνιμα. Κάποιοι είναι προσωρινοί. Τι γίνεται όμως όταν οι προσωρινοί φοράνε την προβιά της μονιμότητας; Πώς να τους ξεχωρίσεις; Πώς να βγάλεις άκρη μαζί τους;;;
Το κόλπο είναι να τους θεωρείς όλους μόνιμους.. Τότε δεν υπάρχει η ανάγκη να ξεχωρίσεις τους προσωρινούς.. Δίνεις τα πάντα και παλεύεις για κάτι που εσύ θεωρείς μόνιμο, ίσως και... αληθινό! Κι άμα το'χει η τύχη, 1-2 θα περάσουν μονάχα, μέχρι να βρεθεί αυτό το μόνιμο πρόσωπο.
Το κακό μ'αυτό το κόλπο, είναι ότι μετά από λίγο καιρό (και αρκετές αποτυχίες) γυρίζει και σου χτυπά μέσα στα μούτρα..! Τότε πέφτεις στην παγίδα και τους θεωρείς όλους προσωρινούς! χα χα... και μετά τρέχα γύρευε..
Μπρος γκρεμός, πίσω ρέμα, μ'έβαλες σε σκέψεις πάντως.. Μακάρι οι απαντήσεις να βρίσκονταν μπροστά μας, ξεκάθαρες, χωρίς υπεκφυγές.. Οι ευχές είναι μονάχα ευχές όμως, έτσι υποθέτω ότι θα πρέπει να βρούμε απαντήσεις με τον δύσκολο τρόπο.. trial and error, trial and error, trial and error... Και δώστου να πάει
Αυτό έκανα πάντα, τους θεωρούσα όλους μόνιμους και ως τέτοιους τους αντιμετώπιζα γιατί καλώς ή κακώς, δεν ξέρω να διώχνω ανθρώπους από τη ζωή μου... Κουράστηκα όμως να δίνω χωρίς να παίρνω...
Είναι όντως πολύ κουραστικό να δίνεις συνέχεια, τα πάντα, και να μην παίρνεις ποτέ πίσω, ή αν κάποτε πάρεις κάτι, να είναι απειροελάχιστο μπροστά σ'αυτό που έδωσες... Στην τελική όμως, είναι έτσι τα πράγματα;
Όταν αποφασίσεις να δώσεις, ουσιαστικά, μέρος του εαυτού σου - γιατί περί αυτού πρόκειται - το δίνεις εκούσια, εθελοντικά και με τις καλύτερες προθέσεις.. Δεν φταίς αν ο άλλος δεν το εκτίμησε, ούτε καν εκείνος.. Υπάρχουν άνθρωποι που απλά δε συμβαδίζουν με αυτές τις ιδεολογίες, είτε δεν αναγνωρίζουν αυτό που τους δίνεται γιατί τους φαίνεται πολύ εξωπραγματικό ή κάτι τέτοιο.. ή ακόμη πιο απλά, δε νιώθουν παρομοίως..
Απο τη στιγμή όμως που έδωσες αυτό το κομμάτι, αυτομάτως πήρες κάτι πίσω, κι ας μην ήταν από τον ίδιο τον άλλον.. Πήρες πίσω είτε την ικανοποίηση γι'αυτό που έδωσες, ή την αίσθηση της ολοκλήρωσης του δικού σου χαρακτήρα, ή κάτι τέλοσπάντων, που είναι ολόδικό σου..
Συμφωνώ (ναι, σε πρόλαβα!), αυτό ακούγεται πολύ, χμμμμ... "ουτοπικό" να το πω; Και ναι, συνήθως δεν μπορείς να το δεις από αυτήν την οπτική γωνία, γιατί μπαίνει στη μέση ο - πολύ ανθρώπινος - εγωισμός, το παράπονο, η απογοήτευση, ο πόνος και όλα τα συναφή.. Και πώς να μην πονάς; Αφού όταν δίνεις κάτι και το εννοείς, δίνεις μέρος του εαυτού σου, μέρος της καρδιάς σου..
Τις λίγες φορές όμως που καταφέρνω να το δω εγώ από αυτήν την ξεχωριστή οπτική γωνία, καταφέρνω και κοιμάμαι λίγο πιο ήσυχος... Έστω, αυτές τις λίγες φορές, κάτι είναι, σου δίνει λίγη δύναμη να ξεπεράσεις κάποια πράγματα και να προχωρήσεις..
Το κόλπο είναι να τους θεωρείς όλους μόνιμους.. Τότε δεν υπάρχει η ανάγκη να ξεχωρίσεις τους προσωρινούς.. Δίνεις τα πάντα και παλεύεις για κάτι που εσύ θεωρείς μόνιμο, ίσως και... αληθινό! Κι άμα το'χει η τύχη, 1-2 θα περάσουν μονάχα, μέχρι να βρεθεί αυτό το μόνιμο πρόσωπο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο κακό μ'αυτό το κόλπο, είναι ότι μετά από λίγο καιρό (και αρκετές αποτυχίες) γυρίζει και σου χτυπά μέσα στα μούτρα..! Τότε πέφτεις στην παγίδα και τους θεωρείς όλους προσωρινούς! χα χα... και μετά τρέχα γύρευε..
Μπρος γκρεμός, πίσω ρέμα, μ'έβαλες σε σκέψεις πάντως.. Μακάρι οι απαντήσεις να βρίσκονταν μπροστά μας, ξεκάθαρες, χωρίς υπεκφυγές.. Οι ευχές είναι μονάχα ευχές όμως, έτσι υποθέτω ότι θα πρέπει να βρούμε απαντήσεις με τον δύσκολο τρόπο.. trial and error, trial and error, trial and error... Και δώστου να πάει
Αυτό έκανα πάντα, τους θεωρούσα όλους μόνιμους και ως τέτοιους τους αντιμετώπιζα γιατί καλώς ή κακώς, δεν ξέρω να διώχνω ανθρώπους από τη ζωή μου... Κουράστηκα όμως να δίνω χωρίς να παίρνω...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι όντως πολύ κουραστικό να δίνεις συνέχεια, τα πάντα, και να μην παίρνεις ποτέ πίσω, ή αν κάποτε πάρεις κάτι, να είναι απειροελάχιστο μπροστά σ'αυτό που έδωσες... Στην τελική όμως, είναι έτσι τα πράγματα;
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν αποφασίσεις να δώσεις, ουσιαστικά, μέρος του εαυτού σου - γιατί περί αυτού πρόκειται - το δίνεις εκούσια, εθελοντικά και με τις καλύτερες προθέσεις.. Δεν φταίς αν ο άλλος δεν το εκτίμησε, ούτε καν εκείνος.. Υπάρχουν άνθρωποι που απλά δε συμβαδίζουν με αυτές τις ιδεολογίες, είτε δεν αναγνωρίζουν αυτό που τους δίνεται γιατί τους φαίνεται πολύ εξωπραγματικό ή κάτι τέτοιο.. ή ακόμη πιο απλά, δε νιώθουν παρομοίως..
Απο τη στιγμή όμως που έδωσες αυτό το κομμάτι, αυτομάτως πήρες κάτι πίσω, κι ας μην ήταν από τον ίδιο τον άλλον.. Πήρες πίσω είτε την ικανοποίηση γι'αυτό που έδωσες, ή την αίσθηση της ολοκλήρωσης του δικού σου χαρακτήρα, ή κάτι τέλοσπάντων, που είναι ολόδικό σου..
Συμφωνώ (ναι, σε πρόλαβα!), αυτό ακούγεται πολύ, χμμμμ... "ουτοπικό" να το πω; Και ναι, συνήθως δεν μπορείς να το δεις από αυτήν την οπτική γωνία, γιατί μπαίνει στη μέση ο - πολύ ανθρώπινος - εγωισμός, το παράπονο, η απογοήτευση, ο πόνος και όλα τα συναφή.. Και πώς να μην πονάς; Αφού όταν δίνεις κάτι και το εννοείς, δίνεις μέρος του εαυτού σου, μέρος της καρδιάς σου..
Τις λίγες φορές όμως που καταφέρνω να το δω εγώ από αυτήν την ξεχωριστή οπτική γωνία, καταφέρνω και κοιμάμαι λίγο πιο ήσυχος... Έστω, αυτές τις λίγες φορές, κάτι είναι, σου δίνει λίγη δύναμη να ξεπεράσεις κάποια πράγματα και να προχωρήσεις..