Σάββατο 16 Φεβρουαρίου 2013

Κύπρος, μια πετρινη γροθιά...

Από τότε που θυμούμαι τον εαυτό μου και από τότε που είχα επίγνωση ότι η Κύπρος εν μια σπιθαμή τόπος, ήμουν πολλά θυμωμένη.

 Όσοι με ξέρουν , ακούσαν με εκατοντάδες φορές να παραπονιέμαι σφοδρά ότι η Κύπρος πνίιει με, ότι εν τόσο μικρή που μπορείς να τη διασχίσεις με ένα "αψιού", ότι ούλλοι ξέρουν τους ούλλους και εν βρίσκεις ποττέ την ησυχία σου, ότι θαυμάζω και υπεραγαπώ τες μεγαλουπόλεις και τις χώρες με αχανείς εκτάσεις και είμαι απογοητευμένη που εγεννήθηκα δαμέ, ότι εν απογοητευτικό που για να βγεις εκτός συνόρων έχεις μόνο 2-3 επιλογές ότι ... ότι... ότι...

Τόσα χρόνια μουρμουρώ και παραπονιούμαι ότι η Κύπρος δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια πέτρα πεταξούμενη μες τη θάλασσα, απομονωμένη, με στενούς ορίζοντες τζιαι στενόμυαλους ανθρώπους. Κι εχτές τα είδα ούλλα!

Με το που εχάθηκε το μωρό στη Λεμεσό, τούτη η πέτρα η ξικούτσουλλη, η πεταξούμενη, η αποπνικτική έδειξε το χαρακτήρα της. Η είδηση εμεταφέρθηκε που στόμα σε στόμα γιατί ναι, ούλλοι ξέρουν τους ούλλους. Τα κινητά των κοπέλλων στη δουλειά εκτυπούσαν συνέχεια. Ούλλες κάποιον εξέραν κα κάτι εξέραν που μπορεί να είχε σχέση με την υπόθεση. Η μια μάλιστα είπεν ότι ήξερεν προσωπικά τη μάμα του μωρού, ήταν φίλες που παλιά. Και εξεκίνησεν να πάει Λεμεσό για συμπαράσταση και βοήθεια. Εσυνειδητοποίησα ότι εν ριπή οφθαλμού, άνθρωποι γνωστοί και άγνωστοι μεταξύ τους εφκύκαν μες τους δρόμους, επερνούσαν έξω που το σπίτιν της οικογένειας, εσαρώναν με το βλέμμα τους την κάθε πέτρα και το κάθε αυτοκίνητο που επέρναν που μπροστά τους για να έβρουν το μωρό...

Με το που χάθηκε το μωρό στη Λεμεσό, τα ελικόπτερα τζιαι τα αστυνομικά οχήματα εχτενίσαν τζιαι οργώσαν τούτην την σπιθαμή γης που με ένα "αψιού διασχίζεις την, χίλιες φορές σε μιαν ώρα.

Με το που εχάθηκεν το μωρό στη Λεμεσό, εστηθήκαν στο άψε σβήσε μπλόκα και περιπολίες στες 2-3 μοναδικές επιλογές διαφυγής που έχει κανένας σε τούτον τον τόπο.

Με που χάθηκεν το μωρό στη Λεμεσό, εσυνειδητοποίησα ότι τούτος ο τόπος που τόσα χρόνια υποτιμούσα τον τζιαι εχλεύαζα, εννεν απλά μια πέτρα μες τη θάλασσα. Εν μια πέτρινη γροθιά ενωμένη.  Και σαν τέτοια ξέρει να παλεύει, όταν το απαιτούν η περιστάσεις...

(Εχρειάζετουν μου τούτον το μάθημα. Κύπρος, συγγνώμη...)


Πέμπτη 14 Φεβρουαρίου 2013

Secret Πίκος Απίκος 2: (Επου)Rania συνέντευξη

Τάδε έφη μια (επου)Rania παρουσία της μπλογκόσφαιρας στη συνέντευξη που της πήρα:

1. Αν δεν ήσουν αυτή που είσαι ποια θα ήθελες να είσαι;
Καμμιά άλλη δεν θα ήθελα να είμαι. ´Εκαμα τόσο κόπο να με μάθω και να ξέρω τι θέλω! Δεν ξέρω πως να είμαι κάποια άλλη εκτός απο αυτή που είμαι! 

2. Τι θα ήθελες να αλλάξεις πάνω σου: α)εξωτερικά  β)εσωτερικά
Εξωτερικά: ύψος/βάρος, σχήμα μύτης και φρύδια (θα ήθελα να ήταν και τα 2 ίδια!)
Εσωτερικά: ..τα έντερα μου να τα δώσω μέσα να πάρω καινούργια γιατί συνέχεια πονώ τα! ...obviously δεν εννοείς αυτό ε?
θα ήθελα να είχα πιο πολύ υπομονή. 

3. Υπάρχει κάποιο άτομο που θαυμάζεις; Αν ναι, ποιο είναι και γιατί το θαυμάζεις;
Θαυμάζω πολλά άτομα για διαφορετικούς λόγους. Καταρχάς θαυμάζω τα άτομα που δεν τα βάζουν κάτω no matter what. Θαυμάζω τους αθλητές των παραολυμπιακών, τα άτομα που έχουν κάποιο disability αλλά δεν το αφήνουν να τους κάνει define, τους ανθρώπους που έχουν όρεξη για μάθηση σε όλες τις φάσεις της ζωής του, την αδελφή μου που είναι δείγμα συγκροτημένου ανθρώπου, τους γονείς μου που κατάφεραν να φτιάξουν μια όμορφη οικογένεια, την φίλη μου την Χ. που έχει 3 παιδιά και βρίσκει χρόνο να μου στείλει μήνυμα να με ρωτήσει αν θα πάμε για ούζα, την κολλητή μου για τον χαρακτήρα που έχει και άσχετους ανθρώπους που τυχαίνει να συναντήσω για μικρά ή μεγάλα πράγματα.
4.Ποιο είναι το πιο ρομαντικό πράγμα που έχουν κάνει για σένα;
Δύσκολη ερώτηση γιατί δεν είμαι ρομαντική in general. Ρομαντικό θεωρώ να είναι ο άλλος δίπλα σου χωρίς ιδιαίτερες χειρονομίες. Ρομαντικό για μένα ήταν που έκανα εμετό στο αυτοκίνητο μου και μου είπε πήγαινε να κάνεις μπάνιο καθαρίζω εγώ εδώ. 

5. Ποιο είναι το πιο ρομαντικό πράγμα που έχεις κάνει εσύ για κάποιον;
Well οι ρομαντικές πράξεις είναι subjective αναλόγως πως το βλέπει ο καθένας..as I said δεν είμαι ρομαντική. Το πιο ρομαντικό που έκανα (για το τι θεωρώ εγώ ρομαντικό εννοείται) είναι να βγώ απο το comfort zone μου και να εκφράσω τα συναισθήματα μου..which for me its a big thing. 

6. Μέχρι πού θα έφτανες για ένα μεγάλο έρωτα;
Ο secret Απίκος μου μάλλον είναι γυναίκα με τόσες ερωτήσεις για έρωτα!!! ...ε δεν ξέρω που θα έφτανα. Considering οτι δεν βρήκα τον απόλυτο έρωτα το μέχρι που θα έφτανα είναι εντελώς υποθετικό. Άρα for now not very far!  

7. Υπάρχει κάτι για το οποίο έχεις μετανιώσει στη ζωή σου;
Προσπαθώ να μην έχω regrets για τίποτα στην ζωή μου αλλά με την current κατάσταση μετανιώνω που έφυγα απο το Λονδίνο. Αλλά at the time it was the right thing for me άρα δεν μπορώ να πώ οτι μετανιώνω..I just wonder.. 

8. Από τα μέρη που έχεις επισκεφτεί στη ζωή σου, ποιο σου έκανε περισσότερη εντύπωση και γιατί;
Αυτή είναι η ερώτηση που με δυσκόλεψε πιο πολύ απο όλες. Επειδή δεν μπορώ να διαλέξω μόνο ενα πράγμα! Νομίζω αυτό που μου έκανε πιο πολύ εντύπωση είναι η Disney world στην Florida! Επειδή πήγα όταν ήμουν παιδί όλα τα έβλεπα με δέος!

Μεγάλη εντύπωση μου έκαναν και τα Niagara Falls στον Καναδά και μια κοινότητα Amish που είδαμε σε μια αγορά επίσης στον Καναδά, που ήταν ακριβώς όπως τους βλέπεις στις ταινίες.
Εντύπωση μου έκανε και ο Παρθενώνας, το Eiffel Tower, το Κολοσσαίο και ολα αυτά που τα βλέπεις τα ξέρεις αλλά είναι άλλο να τα βλέπεις απο κοντά.

Εντύπωση όμως μου κάνει και η Κύπρος γιατί έχει φυσική ομορφιά..ειδικά το καλοκαίρι στην θάλασσα αν πας με βάρκα μέσα ανοιχτά του Κάβο Γκρέκο και το μάτι σου βλέπει μόνο γαλάζιο δεν μπορείς να μην εντυπωσιαστείς! 

9.Ποιο προορισμό θα επέλεγες για το επόμενο ταξίδι σου;
Ευκολάκι! Λονδίνο:) 

 10. Πες μια λέξη ή φράση που χρησιμοποιείς συχνά.
believe..το έχω και tattoo στον καρπό μου in case I ever forget it!  

11. Πες ένα απωθημένο σου
να πέσω με αλεξίπτωτο απο αεροπλάνο! δεν νομίζω πλέον να γίνει με το heart condition!  

12. Κάνε μια ευχή…
Να χαμογελούν όλοι και να αγαπούν και να αγαπιούνται!:)) 


Thank you my Secret Apikos! μου άρεσαν πολύ οι ερωτήσεις σου:)
Κι εγώ σ' ευχαριστώ πολύ. It was fun to meet you...

Τετάρτη 13 Φεβρουαρίου 2013

Ο χαμουλιός (το πικραμένο ποστ)

Αγαπημένε μου (κι όμορφε "ξένε" μου), τούτη η ανάρτηση ενδεχομένως να έχει άμεση ή έμμεση σχέση με σένα. Δεν αποφάσισα ακόμα ποιο από τα δυο. Αποφάσισα όμως να γράψω, όχι για σένα(που έτσι κι αλλιώς δε θα δεις ποτέ τα γραφόμενά μου) αλλά για μένα.

 Αποφάσισα να μην κρατώ τούτον ούλλον το συνονθύλευμα των σκέψεων για μένα γιατί εκατάντησα κρυψίνους όπως λέει και η φίλη που μάλλον ποτέ δε συμπαθησες (μα πε μου τελικά τι δικό μου συμπάθησες, απορώ). Αποφάσισα να τα γράφω δαμέ σε τούτο το άψυχο μπλογκ για να τα φκάλλω που μέσα μου αλλά και για να μπορώ να ανατρέχω σ'αυτά στο μέλλον, όταν η ανάμνηση από το κάθετι θα αρχίσει να ξεθωριάζει...

Τούτο το ποστ εν ένα πικραμένο ποστ για όλα εκείνα που μου καταλόγιζες κατά καιρούς και για τα οποία με έκανες να νιώθω τόσο άσχημα και τόσο μειονεκτικά για τον εαυτό μου. Υποτίθεται ότι ερωτεύτηκες με και αγάπησες με, αλλά τι ακριβώς ερωτεύτηκες και αγάπησες πάνω μου ακόμα εν εκατάλαβα αφού ούλλα εφταίαν σου και ούλλα έβρισκες τα λάθος.

Τώρα θα μου πεις πού κολλά ο χαμουλιός μες τούντην ιστορία (τζιαμέ που κολλά τζι ο μισιαρός. Ρε μπας και έχω κανένα κόλλημα με τα ερπετά και δεν το κατάλαβα ακόμα;). Η πρώτη γνωριμία μου με τον χαμουλιό εσυνέβηκε στην τετάρτη δημοτικού όταν έκαμνα συλλογή με κάτι αυτοκόλλητα και ο "χαμελαίων γίγας" ήταν το πιο δυσεύρετο της σειράς. Ερώτησα ποτζεί ερώτησα ποδά τζιαι έμαθα ότι εν έναν ερπετό που αλλάσσει χρώματα/μεταλλάσσεται ανάλογα με το περιβάλλον για να προστατεύκεται τζιαι να επιβιώνει καλλύττερα. Θυμούμαι ακόμα πόση εντύπωση μου έκαμεν τούτον το πράμα. Μα γίνουνται έτσι πράματα;(εδιερωτούμουν)

Μεγαλώνοντας, εθυμούμουν τούτην την ιδιαιτερότηταν του χαμουλιού τζαι μάλιστα η "τεχνική" του εφάνταζε μου  όλο και πιο χρήσιμη. Έμαθα στη ζωή μου να είμαι ευέλικτη τζιαι να μεταλλάσομαι ανάλογα με τις περιστάσεις. Εκατάλαβα σχετικά νωρίς ότι εν ακατόρθωτο στη ζωή μου να έβρω ανθρώπους που να έχουν όλα όσα θέλω και να μην έχουν όλα όσα δε θέλω. Εσυνήθισα να αντιμετωπίζω και να αποδέχομαι τους ανθρώπους όπως αντιμετωπίζει ο χαμουλιός το περιβάλλον του. Σε ανθρώπους που ήταν αστείοι,έδειχνα την αστεία πλευρά μου, σε ανθρώπους που εθέλαν σοβαρότητα, τη σοβαρή μου. Σ'εκείνους που ήταν ανέμελοι, εσυμπεριφέρουμουν ανέμελα. Στους άλλους που ήταν σχολαστικοί και αυστηροί, εσυμπεριφέρουμουν υπεύθυνα και τυπικά. Στες φίλες μου που εθέλαν να συζητούν για τη μόδα, εμίλουν τους για τα ψώνια. Σ'εκείνες που εθέλαν να μιλούν για τη δουλειά, εμίλουν για επαγγελματικά θέματα.Εκείνες που εθέλαν να μου πουν τον πόνο τους, απλά άκουά τες.(συγγνώμη αγαπημένε μου αν ακούεται σαν να περιαυτολογώ, εννεν τούτος ο σκοπός μου)

Εσύ εν εκατάλαβες ποττέ τούτην τη συμπεριφορά μου. Εθεώρας ότι τούτα τα πράματα εν καραγκιοζιλίκια, ότι καταντώ θύμα του καθενός, ότι χάνω την προσωπικότητα μου, ότι εκμεταλλεύκουνται με οι φίλοι μου. Εσύ, που ήσουν απλά ένας ανυποχώρητος βράχος, ένας  τοίχος απροσπέλαστος για όλους και για όλα, εθεώρας ότι έχεις προσωπικότητα. Και ενευρίαζες μαζί μου που τάχα εν είχα. (Εδιερωτήθηκες όμως  ποττέ αγαπημένε μου, πώς το καλό αντέχαμε μαζί και ποιος από τους δύο επροσαρμόζετουν συνέχεια για να αντέχει τούτη η σχέση;;;;;).

Εν εκτίμησες ποττέ την προσαρμοστικότητά μου. Εν πειράζει. Έτσι κι αλλιώς τπτ εν εκτίμησες....

Εγώ που λες ο χαμουλιός, ο καραγκιόζης κι ο ζογκλέρ, έχω γυρω μου ανθρώπους που θέλω να πιστεύω πως με νοιάζονται. Ίσως να μην ξεκίνησαν να κάμνουν παρέα μαζί μου για τους σωστούς λόγους αλλά θέλω να πιστεύω ότι κατέληξαν να είναι φίλοι μου για τους πιο καλούς λόγους που μπορείς να σκεφτείς(αν μπορείς βέβαια να σκεφτείς έτσι πράμα γιατί εσύ εν έχεις φίλους και εν είσαι φίλος κανενός). Εσύ, ο βράχος που κρατά έναν επίπεδο και δεν κάμνει υποχωρήσεις για κανένα, ποιον έχεις γύρω σου;; Κανένα! Ούτεν καν εμένα το χαμουλιό!

Καληνύκτα αγαπημένε μου...

Δευτέρα 11 Φεβρουαρίου 2013

"Σ'έχω δει κάπου κάπου σε ξέρω";;!

Αγαπημένε μου (κι όμορφε "ξένε" μου), ένιωσα την ανάγκη να σου απευθύνω ο λόγο σ'αυτή την άσχετη με σένα ανάρτηση για να σου πω ότι σ'αγαπώ(κι ας μην το μάθεις ποτέ) και μου λείπεις αφάνταστα αλλά δεν μπορώ άλλο το δράμα, το κλάμα και τον οδυρμο. Θα γυρίσω σελίδα(στο blog, όχι στη ζωή). Όχι πως δε θα μου λείπεις ή δε θα πονώ αλλά δε θέλω αυτό το blog, ας φτιάχτηκε για σένα, να καταντήσει κάτι σαν το νεκροταφείο της σχέσης μας, όπου θα θάβω όλες τις θλιβερές και πένθιμες μου σκέψεις για σένα.Όπου και να'σαι, να περνάς καλά...

Πάμε λοιπόν στο θέμα που ήθελα να παραθέσω. Πάω λοιπόν χτες μια βόλτα σε κάποιο πολυσύχναστο σημείο της πρωτεύουσας. Βολτάρω δεξιά αριστερά, χαζεύω τους περαστικούς και κάποια στιγμή κάθομαι σ'ένα παγκάκι. Λίγο παραδίπλα κάθεται ένα ζευγάρι γύρω στα 40-45. Που το ύφος τους καταλαβαίνω ότι δεν είναι και στα καλύτερά τους, η γυναίκα δε φαίνεται τόσο χάλια ψυχολογικά που ήταν για λύπηση.

Σε λλίον η γυναίκα πλησιάζει με με τρόπο. "Εχμμμ! Κάπου σε ξέρω" λαλείμου. Γυρίζω και βλέπω την, δε μου θυμίζει κάτι. Εν μου επέρασε που το μυαλό ότι κάποιος θα έλεε τούτον το πράμα για να με πιάσει στην κουβέντα (μα κόρη μου πού ζεις;;;;έλα ντε). Εγώ ευκολόπιστη όπως πάντα, τσιμπώ.
-Μα ναι;
-Ναι.
-μα εγώ εν σε ξέρω, είμαι σίουρη.
-μα πού δουλεύκεις; - μα πώς σε λαλούν; -μα πού μεινίσκεις; μα τι σχολείο/πανεπιστήμιο ετέλειωσες; (εν χρειάζεται να τα πώ ούλλα)

Εν ολίγοις, είπα της τα μισά προσωπικά μου στοιχεία μέσα σε 2' . Μάλιστα ανάφερε μου και μια κοπέλα που τη δουλειά μου ότι εν φίλη της. Φεύκοντας είχα ένα παράξενο συναίσθημα, ένιωθα ότι κάτι εν επήαιννεν καλά.

Πάω σήμερα στη δουλειά τζιαι σαν επίνναμεν καφέ, θυμούμαι το περιστατικό. Έτυχε μάλιστα να είναι δίπλα μου και η κοπέλα την οποία η κυρία στο παγκάκι ισχυρίστηκε πως ξέρει. Το και το λαλώ της, εγνώρισα την τάδε, είπε μου ότι είσαστε φίλες...

Και τότε άρχισεν το παναηριν... "Μα ποια;;", λαλεί μου η κοπέλα... "Προσεχε, μακριά τα ρούχα σου. Εγνωριστήκαμεν μια φορά τυχαία καιμετά ήβρεν από κάπου το τηλ και έπιανε με τηλ". Ακούει και μια άλλη κοπέλα παραδίπλα και αρχίζει "μα η τάδε;;;". "Α Παναγία μου, εγνώρισα την σε κάτι γενέθλια και μετά ήβρεν το τηλ μου και έπιανε με να μου πει ότι έχει προβλήματα...". Ακούει και ο συνάδελφος (εν υπερβάλλω, σοβαρομιλώ) τζιαι λαλεί μου "μα πε μου, εν μια που την λαλούν ... και έχει μια κόρη και...". Καταλαβαίνω ότι μιλούμε για την ίδια. "Πρόσεχε, μεν μπλεχτείς μαζί της. Εγνώρισα την μια φορά και...".

 Άρχισα να δρώνω και να ξιδρώνω, εψιλοτρόμαξα. Εσυνέφερε με η φωνή του μαστρου και εσταμάτησα τη συζήτηση. Ποιος ξέρει πόσα άλλα θα άκουα.

Εσχόλασα και ήρτα σπίτι προβληματισμένη. Εσυγχύστηκα κιόλας, δεν ξέρω τι να νιώσω. Να τη λυπηθώ κι εκείνη και όλους όσοι είναι απελπισμένοι και ψάχνουν καπου αποκούμπι; Να τρομάξω; Να αδιαφορήσω;

Τι να πει κανείς...


Σάββατο 26 Ιανουαρίου 2013

Ο λύκος που θρέφουμε μέσα μας...

Φανατική αναγνώστρια του Κοέλ(ι)ο δεν ήμουν ποτέ.Διάβασα 2-3 βιβλία του απλά για την εμπειρία και στο τέλος της διαδικασίας διακατεχόμουν πάντα από ένα αίσθημα ματαίωσης γιατί πάντα περίμενα από αυτόν  κάτι παραπάνω. Πρέπει να παραδεκτώ όμως ότι κάποια πράγματα που έγραψε με άγγιξαν. Όλως παραδόξως, ένα από αυτά δεν είναι το γνωστό για το σύμπαν που συνωμοτεί μαζί μας. Αν είχα να διαλέξω τι με άγγιξε περισσότερο, θα παράθετα το πιο κάτω :                 
  
" Ένα βράδυ ένας γέρος (ινδιάνος) της φυλής Τσερόκι, μίλησε στον εγγονό του για τη μάχη που γίνεται μέσα στην ψυχή των ανθρώπων. Είπε:

“Γιέ μου, η μάχη γίνεται μεταξύ δυο ‘λύκων’
που υπάρχουν μέσα σε όλους μας
Ο ένας είναι το Κακό. – Είναι ο θυμός, η ζήλια, η
θλίψη, η απογοήτευση, η απληστία, η αλαζονία,
η αυτολύπηση, η ενοχή, η προσβολή, η κατωτερότητα,
τα ψέματα, η ματαιοδοξία, η υπεροψία, και το εγώ.
Ο άλλος είναι το Καλό. – Είναι η χαρά, η ειρήνη, η
αγάπη, η ελπίδα, η ηρεμία, η ταπεινοφροσύνη,
η ευγένεια, ο ανθρωπισμός, η συμπόνοια, η
γεναιοδωρία, η αλήθεια.”
Ο εγγονός το σκέφτηκε για ένα λεπτό και μετά
ρώτησε τον παππού του: “Ποιος λύκος νικάει παππού;”
Ο γέρο- Ινδιάνος Τσερόκι απάντησε απλά:
“Αυτός που ταΐζεις.” 
Αφιερωμένο σ' εκείνους τους λιγοστούς και μετρημένους ανθρώπους της ζωής μου που δε συμπεριφέρονται σαν λύκοι που κατασπαράζουν πρόβατα...