"Μια πεταλούδα, η ζωή μας, που πετάει εδώ κι εκεί..."
Έφυα το πρωί για τη δουλειά και χωρίς να το πολυκαταλάβω, εσιγοψυθίριζα τούτον το τραγούδι την ώρα που σε εσκέφτουμουν... Είχα καιρό να νιώσω έτσι... Είχα καιρό να νιώσω την ψυχή μου ανάλαφρη σαν την πεταλούδα. Εν το είχα σκεφτεί ότι λλίες ώρες μετά εν να νιώθω ότι η ψυχή μου θα νιώθει σαν την πεταλούδα για τον ακριβώς αντίθετο λόγο...
Εν ξέρω πραγματικά γιατί γράφω τούτον το ποστ. Για να έχω record της γνωριμίας μας; Για να πω τον πόνο μου; Για να εξευμενίσω το σύμπαν μπας και αλλάξει γνώμη; Για να κλαφτώ; Για να αυτοπαρηγορηθώ; Για να ακούσω εφησυχαστικά λόγια του τύπου "ταπάντα συμβαίνουν για κάποιο λόγο";
...................................................................................................................................................................
Γνωριζούμαστε τυχαία και εντελώς χαλαρά. Μιλάμε μέσω ίντερνετ τους τελευταίους 2 μήνες. Χαλάρά, αβίαστα, χωρίς προσδοκίες. Χαμένη μες τις σκέψεις μου εν κάμνω καν την σκέψη ότι θα μπορούσε αυτό το πράγμα να προχωρήσει. Χάνομαι, ξαναεμφανίζομαι, χάνομαι. Εσύ εκεί. Εκεί να επικοινωνείς. Εκεί να μου γράφεις 1, 2, 3, 4 φορές τη μέρα. Κάποια στιγμή μου προτείνεις να μιλήσουμε με συγχρονισμό, δέχομαι στα χαλαρά, εν περιμένω κάτι. Μιλούμε, γελούμε, ανταλλάζουμε αστεία, ξαναγελούμε. Στέλλεις μου μια φωτογραφία, ζητάς τη δική μου. Λέω σου για αστείο "εν να'ρτω να με δεις live". Γελάς... γελώ... Εν περιμένω κάτι...
Περνούν οι μέρες. Μιλούμε, γελουμε, ανταλλάζουμε αστεία, ξαναγελούε, μιλούμε... Ζητάς μου να βρεθούμε! Συντρομάσσουμαι! Έχω πολύ καιρό να δεχτώ έτσι πρόταση, σχεδόν εξέχασα πώς είναι. Δεν ξέρω γιατί, αλλά δέχομαι. Στέλλεις μου το τηλέφωνό σου, στέλλω σου το δικό μου. Μιλούμε, γελούμε, κάμνουμε αστεία, ξαναγελούμε.
Φτανει η μέρα. Μπαίνω στο αυτοκίνητο φοητσιασμένη. Οδηγώ, σκέφτομαι, οδηγώ, σκέφτομαι.... "Εν καλά που κάμνω;" , "Υπάρχει λόγος να ξαναμπώ σε έτσι διαδικασίες;" "Μα πάλε να πληγωθώ"; "Μα..."; Κτυπά το τηλέφωνο! Είσαι εσύ! Μιλάς μου γλυκά, ρωτάς με αν είμαι καλά, αν έφτασα,αν ξέρω πού να πάω. Καταλαβαίνεις ότι είμαι αγχωμένη. Καθησυχάζεις με γλυκά, τρυφερά, με σιγουριά. "Έλα, θα σε περιμένω στο τάδε σημείο, μεν ανησυχείς για τίποτε". Φτάνω. Βλέπω σε που μακριά που με περιμένεις. Παει τόσος καιρός να νιώσω ότι κάποιος περιμένει με... Κατεβαίνω πο το αυτοκίνητο, πλησιάζω. Πλησιάζεις κι εσύ. Είσαι διαφορετικός απ' ότι δείχνει η φωτογραφία που μου έστειλες αλλάποιος νοιάζεται. Εξάλλου,φαίνεσαι τόσο χαμογελαστός και ζεστός! Ρωτάς με αν θέλω να μπω στο αυτοκίνητό σου. Κοιτάζω αποσβολωμένη, διστακτική. Παίρνω μια βιαστικλη απόφαση και μπάινω. "θεέ μου εν καλά που κάμνω";;; "Αν ννεν κανένας αρρωστημένος, κανένας ψυχασθενής";;; Καταλαβαίνεις την ανησυχία μου. "Μεν ανησυχείς, εν είμαι δαμέ για να κάμω κακό σε κάποιο", λαλείς μου. Χαμογελάς μου. Χαμογελώ σου, ηρεμώ, ανακουφίζουμαι.
Πάμε στην καφετέρια. Ρωτάς με ευγενικά πού θέλω να κάτσω. Διαλέγουμε το τραπεζάκι απέναντι στη θάλασσα. Κοιτάζω τη θάλασσα- ήρεμη. Κοιτάζω σε εσένα-ήρεμος. "Θεέ μου,είμαι τυχερή τελικά".
Λέω σου ότι νιώθω σαν να είμαι σε mood διακοπώ. Γελάς. Γελώ. Ξαναγελάς. Ξαναγελώ. Ρωτάς με αν θα ξανάρτω σύντομα, απαντώ θετικά. Γελάς, γελώ.Ξαναγελάς, ξαναγελώ.
Μιλούμε σαν να γνωριζόμαστε από χρόνια. Λέεις μου για τους δικούς σου, δείχνεις μου φωτογραφίες, δείχνω σου κι εγώ. Χαμογελάς, χαμογελώ. Μιλάς μου για τις σπουδές σου στην Ουγγαρία, μιλώ σου για τις δικές μου. Συζητούμε για χίλια δυο. Γελάς, γελώ. Λεεις μου ότι εν να'ρτεις Λευκωσία από βδομάδας. Νιώθω την ψυχή μου να φτεροπετά... Χαμογελάς μου, χαμογελώ σου.
Περνά η ώρα και λέω σου ότι πρέπει να φύω. Ανταλλάσουμε υποσχέσεις για συνάντηση. Πάιρνει με στο αυτοκίνητό μου. Αποχαιρετάς με. Λέω σου ότι εν θέλω να φύω. Γελάς, γελώ.
Μπαίνω στο αυτοκίνητο και φεύγω. Στ δρόμο σκεφτομαι. Σκέφομαι,οδηγώ, σκέφτομαι, οδηγώ. Νιώθω σαν να ξαναγεννήθηκα, σαν να βγήκα από το λήθαργο, σαν να εγγεννήθηκε ξανά η ελπίδα μέσα μου. Σκέφτομαι ότι άφησα πίσω μου όλες τες άσχημες στιγμές, τις στιγμές που άλλοι επάιζαν με τα αισθήματά μου, που με είχαν στο περίμενε, που μου εζητούσαν το αζημίωτο για να βρεθούμε μια φορά, που... που... Σκέφτομαι τι τχερή που είμαι!
Φτάνω σπίτι. Ανοίω τον υπολογιστή. Βρίσκω μήνυμα σου. Γράφεις μου πόσο τον εκτιμάς που οδήγησα 2 ώρες δρόμο για να πιούμε ενα καφέ μαζί. Γράφεις μου πόσο πολλά εχάρηκες που με εγνώρισες. Γράφω σου κι εγώ ότι εχάρηκα, ότι νιώθω τυχερή, ότι λείπεις μου ήδη. Και πάω ευτυχισμένη να κοιμηθώ τον ύπνο του δικαίου. Κοιμούμαι γλυκά, ανάλαφρα, ονειρεμένα. Βλέπω σε όνειρο. Γελάς μου, γελώ σου...
Ξυπνώ την άλλη μέρα, γράφω σου μήνυμα. Εν απαντάς. Χαμογελώ. Σκέφτομαι ότι είσαι απασχολημένος. Ξαναγράφω σου. Εν απαντάς. Νιώθω ένα "κρακ" μες τα σωθικά μου αλλά χαμογελώ. Φαντάζομαι σε να κάμνεις προπόνηση όπως είπες και σκεφτομαι ότι έπεσες με τα μούτρα και δε σηκώνεις κεφάλι. Πάλε χαμογελώ. Περνούν 2 μερες. Σιωπή...
Ξαναγράφω σου. Απαντάς αδιάφορα. Σκιάζομαι. Σκέφτομαι ότι έχεις τρεχάματα και παρηγορούμαι. ξαναγράφω σου. Εν απαντάς. Ξαναγράφω σου "σε πεθύμησα, να'ρθω να τα πούμε;". Απαντάς σε 2 μέρες ωμά, τυπικά, αδιάφορα. "Δε θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε, συγγνώμη αν είμαι αγενής".
Γεμίζει το στομάχι μου ... πεταλούδες και η ψυχή μου ελπίδες φρούδες που πέταξαν και χάθηκαν για άλλη μια φορά...
